ocak ayında 15 yaşına girecek bir oğlum ve 13 yaşına girecek bir kızım var. derslerden kafalarını kaldırdıklarında bilgisayarda oyun oynuyorlar, anime izliyorlar, çocuk kitapları okuyorlar, minişlerle oyun kuruyorlar. odalarında hala oyuncakları var. kızıma sana ne alayım diye sorduğumda en sevdiği çizgifilm karakterinin baskısının olduğu tişörtten istiyor. henüz tırnağına oje değmedi, kulağı delinmedi.

küçüğün rızası...

kapı çalıyor, anahtarları olduğu halde kilidi açmaya üşendiklerinden kapıyı çalıyorlar hala. dışarıda oynayıp susamışlar, arkadaşlarını da arkalarına kuyruk edip kapıya gelmişler su içmeye. 10 tane çocuğa sırayla su veriyorum. gürültü yapıyorlar, içlerinden biri dört-beş basamak çıkıp merdivenden koridora atlıyor. yan sitenin parkına gitmek için izin koparmaya çalışıyorlar, arada yalakalık yapıyorlar yumuşatmak için. izin veriyorum, birer lira istiyorlar, dondurma alacaklar.

küçüğün rızası...

akşam hava karardıktan sonra eve geldikleri için benden fırça yiyorlar. elleri ayakları leş gibi, elli defa uyarıyorum banyoda temizlenmeleri için. çıkardıkları pis kıyafetleri kirli sepetine atmayınca yine benden papara yiyorlar. sofraya gelmeleri için elli defa çağırmam lazım, bas bas bağırtıyorlar beni. sonra da yemek seçiyorlar, sofradakine burun kıvırıyorlar falan.

küçüğün rızası...

gece yatmaya yakın kapı çalıyor. 25-30 yaşlarında bir kadın, 35-40 yaşlarında bir adam geliyor. kızım adamı odasına alıyor, oğlum da kadını. küçüklerin rızası var.

tuvalete sıçmaya giderken benden izin alması gereken çocuğun böyle bir şeye nasıl rızası olabilir? ben böyle bir şeye rıza gösteriyorsam, nasıl anne olarak adlandırılabilirim? cips yemesine izin vermeyince küsen, arkadaşında kalma isteğine hayır dediğimde ağlayan bu yaştaki çocukların hangi özgür iradesinden bahsediyorsunuz?