gerçek bir anım

üniversitedeyim o zamanlar. sevgilim evde. ben dersten geldim. kapıyı açtım. ama içimde sebepsiz bir huzursuzluk vardı minibüsle gelirken. her neyse. huzursuzluktan dolayı kapıyı usulca açtım. içeride holde kimse yok. kapıdan ilk gördüğüm, mutfak boş. odama yöneldim. odamdan sesler geliyor. ağlıyor gibi. yaklaştıkça sesler inlemeye benzemeye başlıyor. sonra dizlerim titremeye başladı. kapının önünde durdum. derin nefes aldım. gelen seslerden içeride biriyle seviştiğinden emindim. kapıyı usulca açtım. bana baktılar. korktular toparlandılar. yüzümü hiç bozmadan kibar ve sakin bir sesle "rahatsız olmayın" dedim.

sonra kapıyı kapatıp içeri geçtim.

bir bira açtım. cips hazırladım. bir film açtım ve ayaklarımı uzatıp sakince film izlemeye başladım. ilk önce içeri bıçak falan almaya gittim sandılar sanırım. birkaç dakika gelen olmadı. sonra da kapının açılma sesini duydum. fısıldaşıyorlardı. beni izlediklerini hissediyordum. "delirdi mi bu" diye fısıldaşıyorlardı. sonra arkadaşım kaçar adımlarla kapıya yöneldi. evet arkadaşımdı sevgilimin yattığı eleman. "x yine gel" diye seslendim. kapadı kapıyı. kız arkadaşım usul adımlarla yanıma geldi. "nası yaa" diye kızar tonda bana bi çıkış yaptı. cevap vermedim. bir tepki vermedikçe bozulmaya başladı. "bir şey desene" diye bağırmaya başladı. ne yapsa da tepki vermedim. "hiç mi sevmedin ya" diye ağlamaklı bağırmaya başladı. arkadaşım için "sıkıntı yok benden izin almıştı" dedim (yok öyle bir şey).

böyle deyince krize girdi. ağlayarak yumrukladı beni. gözlerini açamıyordu bana vurup ağlarken. hayattan tiksinmişti. ben biramı içmeye devam ettim. ortalığı dağıtıyordu, ben istifimi bozmuyordum.

yıllarca beni hep aradı, takip etti internet ortamlarında, yeniden başlamaya çalıştı benimle.

hep sakince cevapsız bıraktım sorularını.