birçok babada gözlemlediğim, kahvaltı keyfini bok eden davranış.

normal şartlar altında fırından ya da bilumum bakkal türevi işletmeden satın alınması gereken ekmek isimli temel gıda maddesini kapıya kadar getirttiği beyaz fiorinolu bir adamdan satın alıyor babam. bu satın aldığı ekmek yaklaşık 35 cm çapında bir daire şeklinde ve sanırım titanyumdan yapılma.

babam çoğu insanın yediği normal insan ekmeğini değil bu viking kalkanı kılıklı şeyi yediğimiz için çok mutlu ve gururlu. ekmeği kesip içinin rengini bana gösterdiği an gözlerinde beliren "işte fark bu" temalı, biraz da övgü bekleyen bakış; başarılı bir aile reisi olma gururunu doyasıya yaşadığının bir göstergesi. eleştirilere de pek kulak asmıyor. 

sofraya ekmek diye koyduğumuz şeyin gayet jant kapağı, özel güvenlik görevlisi silahı ya da atletizmde yeni bir atma branşı malzemesi olarak kullanılabileceğini uygun bir dille anlattığımda beni apartman çocuğu olmakla, fabrikasyon gıda bağımlısı olmakla falan suçladıktan sonra bu mağara adamı ekmeğinin sağlıklı olduğunu eklemeden de geçmiyor.

optimus prime ya da chuck norris için sağlıklıdır belki de ağzı yumuşak dokuyla kaplı benim gibi bir normal insan evladı için hiç de sağlıklı değil bu köy ekmeği.

babaların kanında halen 2-3 dna sarmalı kadar kalmış olan avcı-toplayıcı genlerinin dışa vurumudur. aynı baba akşamları yemekle birlikte en bayat dilimleri tercih eder, küflü gıdalara "oh iyi iyi, beleş antibiyotik" gözüyle bakar, 30 sene önceki kravat kutusunu bile çöpe atmak yerine eski çivi ve vidaları saklamak için kullanır.