köyde bi adem abim var benim

50 küsur yaşında.
ilkokulu zor bitirmiş.
askerlik dışında, köyden dışarıya adımını atmamış.
kendimi bildim bileli aynı kiloda. ne şişman ne zayıf.
2-3 kat elbisesi var.
değiştirir değiştirir giyer.
evli.
şaşırtıcı bir biçimde tek çocuğu var.
karısı da kendi gibi.
bu adem abi, akşamları kahveye çıkar.
tek sosyal aktivitesi de bu sanırım.
ağzında uzun samsunla, saatlerce okey-yüzbir oynar.
o'nu okey oynarken uzaktan izlerseniz, yüzündeki o mutluluğu çok net görürsünüz.
hasta galatasaraylıdır ayrıca.
bir kere, denizli deplasmanına gelen galatasaray'ı canlı izlemiş.
hagi'yi görcedin, gahbe garı evladında bi sol ayak var bizim olanla başlayan, güzel bi hikayesi var.
ekonomik sıkıntısı yok.
yazın tütün, domates. 3 ay çalışır. bütün kış yatar o parayı yer.
yetiyor zaten. artıyor bile.

bu kadar şeyi neden yazdım

üniversite mezunu, büyükşehirde yaşayan, güzel arabalara binen, gayet güzel evlerde oturan, beyaz yakalı arkadaşlar (ya da bu yolda okuyan çalışanlar)...
yani ekşi sözlüğün büyük bir kısmı, bu hatunun videolarını izlemekten korkunç zevk almışlar. çoğu; kapatamadığını, bağımlılık yaptığını söylüyor.

onları o kadar iyi anlıyorum ki.

ben de, okey attığında, ağzındaki çürük dişlerle, göbeğini tuta tuta,
"gaveciii, bene bak bakem, nerde bu masanın gavesi. borcumuz mu var len" diyen adem abiye o kadar özeniyorum ki.

o adamın, siktiri boktan bi oyunda kazandığı bi el sonrasında yaşadığı mutluluk için, hatta o mutluluğun yarısını yaşayabilmek için, neler vermezdim.

özetle

şu an ismini hatırlayamadığım, manyak bi seri katili anlatan bi dizide, başrol oyuncusu şöyle diyordu;

insan evrimde yanlışlıkla çok ileri gitti...
yaşasın, bu yolda geride kalanlar.

gerçek mutluluk orada çünkü.

Bu içerik de ilginizi çekebilir