columbia üniversitesi'nde 2011'de yapılan bir araştırmaya göre iyilik yapmak kişinin kendisini çok daha fazla mutlu ediyor.

kendi istekleri doğrultusunda, kendilerine 20 ila 100 dolar arasında harcama yapan kişiler ile aynı miktarı başkalarına iyilik/yardım veya hediye için harcayan iki grup arasında bariz bir mutluluk farkı saptanmış.

buna göre kişi, başkasına yaptığı iyilikle, aynı miktarla kendisine istediği bir şey aldığından daha fazla mutlu oluyor ve bu mutluluk kişiliğinde kalıcı oluyor.

ayrıca başkalarına iyilik yapan insanlarda, bu mutluluk sonucunda döngü oluşuyor ve iyilik yapmaktan haz alan kişiler sürekli bu hazzı tekrarlamak istiyor.

not: makaleyi özet olarak çevirdim. tam kaynağını görmek isteyen kişiler için link:

http://greatergood.berkeley.edu/…ess_makes_you_kind

şahsi değerlendirme: salt olarak bu araştırmalar, "insanın özü iyiliktir" tezini destekler. ayrıca insanın aynı dünyayı paylaştığı diğer canlılardan tek farkının "zeka" olmadigini ispatlar. zira felsefi anlamda ifade etmek gerekirse, kavram olarak "zeka" zorunlu olarak iyiliğe götürmez.

nitekim bir birey "zekasi" gereği, "nasılsa bir hayat hakkım var ve bunu da kendime en iyi hayatı sunmak için adamalıyım" temelindeki akıl yürütmesi ile bencillik ve kötülük fiillerini de seçebilir.

hayvanlardaki bencillik ve kötülük akıl yürütmesine dayanmaz. hayatta kalma üzerine programlanmış olma ve bunun üzerine akıl yürütme imkanı olmamaları, onları bencil kılar.

insanlarda görünen bencillik ve kötülük ise akıl yurutmesinden doğar.

fakat bu tip araştırmalarda olduğu gibi, insanların iyilik yapma fiili ardından ellerinde olmayan bir şekilde mutluluk hormonları salgılamaları, üstte de ifade ettiğim öncül gibi, hayvanlardan farkının, sadece zeka değil, bunun yanında "tabiatında, elinde olmayan iyilik dürtüsü olduğunu" ortaya koyabilir.