Kobe Bryant'ın veda konuşması

(bkz: mamba out)

“20 yılın nasıl geçtiğini hiç anlamadım. tam bir delilik. burada, lakers’ta geçirdiğim yılları hiçbir şeye değişmem. siz taraftarlara desteğiniz ve bana kattıklarınız için teşekkür ederim. 20 yıl önce herkes ‘bana pas ver’ derken, bu gece ‘sakın pas verme’ dediler. her şeyin sona erdiğine inanamıyorum. siz taraftarlar her zaman kalbimde olacaksınız. ne diyebilirim ki, artık mamba gider…”

olağanüstü bir veda maçı oldu. kobe tam 60 sayı atarak sezonun tüm oyuncularda en skorer oyuncusu oldu. baştan sona geride götürdükleri maçı son çeyreğin son dakikalarında kazandırdı. son 5 şutunu ve son 4 serbest atışını sayıya çevirdi. ilham verici biyografi filmlerinin son sekansı gibi bir veda maçı izledik.

yıllarca uğruna sabaha karşı uyanıp maçlarını izlediğimiz, bize basketbolu sevdiren kobe gözlerimizi yaşartan bir performansla parkelere veda etti.

ve son sözleri kendi ağzından döküldü: "mamba out!"

bunu çocuklarıma anlatacağım...

her şey için teşekkürler black mamba kobe bryant!

kendisinin 1990 yılında italya'da çekilmiş bir fotoğrafı. 

tam 26 yıl önce jordan t-shirt'ü ile basketbol oynayan o çocuk, bugün tarihin en iyilerinden biri olarak aşık olduğu oyundan ayrılıyor. bir devir kapanıyor ve bizler de tüm canlılar gibi sona bir adım daha yaklaşmanın somut örneğiyle yüzleşiyoruz.

ağlatan adam. sadece ağladım son dakikalarında.. son sayılarında.. son konuşmasında.. ve en son sözü belki de başka ne söylerse söylesin içime bu kadar oturmazdı.. #mambaout.

yıllarca lisedeyken, ünvdeyken vs. jordanın son maçını izlemiş amcaların otu boku jordanın son maçına bağlamalarından gına gelirdi. ama artık o amcaları hiç bıkmadan dinleyebilirim. çünkü biz de artık o amcalardan olduk. biz de gelecek nesli, kobenin son maçı hikayeleriyle boğacağız.

vay be. yaşlandığımı farkettiğim hayattaki üç, en fazla dört anım vardır. şimdi onlardan bir tane daha oldu. daha dün gibi geliyor sanki bu adamın 81i, dallasa 3 çeyrekte 62si. sanki daha geçen yaz elendi finallerde celticse. sanki daha dün liseden hızlıca eve geldim, zaten sabaha karşı izlemiş olduğum 2009 finallerinde magici yenişini ntvsporda saat 4'te tekrar yayınlanırken izledim. hatta sanki bu sabah olmuş gibi, 2010da 17yi 18 hazirana bağlayan gecenin sabahında son şampiyon oluşunu, sağ eline topu alıp başına şampiyon şapkasını takıp kollarını açarak taraftarla kutlama yapmasını izleyişim. nereden bilebilirdik ki son şampiyonluğu olduğunu? öyle bir takımdı, öyle bir performansı vardı ki sanki bırakana kadar şampiyon olacakmış hissi vardı. varsın olmamış olsun. basketbolu kalbimize kazıyan adamdır kendisi. yüzük bill russellı ikiye katlasa ne fark eder? ve artık asla unutmayacağımız günlerden de birisi. 13 nisan 2016.

kendisini anlatmaya sadece kendi ismi yetebilecek tarihteki çok az insandan birisi. sadece basketbol ya da spor için değil. her konuda. o kadar büyük birisi.