orta çağ'da birinden kurtulmanın en kolay yolu, onun cüzzamlı olduğunu ihbar etmek ve tecrithaneye kapatıldıktan sonra mallarına el koymaktı

kişinin, kendisinde cüzzam başlangıcı belirtileri olmadığını ispat etmesi de zordu. avrupa'da daha sonra başgösteren cadı avı furyasına benzeyen bir hareketlenme söz konusuydu. öte yandan, birçok tecrit edilen azınlıkta olduğu gibi, bunlara sapıkça bir ilgi duyanlar da türemişti. 

zaten hıristiyanlık da oldum olası bu cüzzam meselesine ilgi duymuştur

ki, hz. eyüp'ün cüzzam hastalığı ve cüzzamlı cüzzamlı yetiştirdiği güvercinler, başka bir vesile ile anlatılacaktır. dr moore'un da dediği gibi, "cüzzamlılara, günahlarının bedelini bu yaşamda ödeme imkanı bahşedildiği için, bir sonraki yaşamlarında daha kolay affedileceklerdir". bu furyada, bazıları, cüzzama yakalanmayı ister hale gelmişlerdir.

mesela, münzeviler ve rahipler gibi, cüzzamlılara da, "pauperis christi" adı veriliyordu ve bilhassa yaralarının fiziksel olarak iğrenç olması, cüzzamlıların yaralarının yıkanmasını, hatta bunların öpülmesini, adeta moda olan bir dini uygulama haline getiriyordu. bunu düzenli olarak yapanlardan biri, 1. henry'nin eşi matilda'ydı.

bu sapkınlıklara bir diğer örnek için

buradan, 1300'lere, fransa'da montaillou kasabasına gidiyoruz. yine cüzzam salgını var ve kahraman, bu kasabada yaşayan arnaud de verniolles isminde bir adam. arnaud'un orijinal ifadesi, emmanuel le roy ladurie'nin montaillou kitabından alıntı: 

"ben, toulouse'da yaşarken, cüzzamlıları yakmaya başlamışlardı; bir gün bir fahişe ile beraber oldum. bu günahı işledikten sonra, yüzüm şişmeye başladı. cüzzama yakalandığımı sandım ve o kadar korktum ki, bir daha asla bir kadınla beraber olmayacağıma dair yemin ettim; yeminime sadık kalmak amacı ile de, küçük erkek çocuklarını taciz etmeye başladım."

(kaynak: dr. r. i. moore'un the formation of a persecuting society adlı kitabı)