evrenin ilk zamanlarında etrafta sadece hidrojen ve helyum atomları dolanmaktaydı. bu atomların daha yoğun olduğu yerlerde kütle çekimi de daha kuvvetli hale geldi. kütle çekimi arttıkça hidrojen ve helyum bulutları daha da yoğunlaştı ve merkez sıcaklığı artmaya başladı. işte bu bulutların merkez sıcaklıkları 10 milyon santigrad derecelik eşiği aştığında protonlar birleşmeye başladı ve inanılmaz bir enerji açığa çıktı. bu enerjiyle birlikte yıldızımız doğmuş oldu.

yıldızlar ömrünün %90'ında hidrojeni helyuma dönüştürerek enerji açığa çıkaran füzyon tepkimelerinin gerçekleşmesine olanak tanır. bu süreç hidrojen yakıtının tükenmesine kadar devam eder. yıldızın hidrojeni bitince bu sefer daha ağır elementler oluşmaya başlar. daha sonra yakıtı tükenen yıldızın kendi yerçekimine karşı koyacak bir kuvvetten yoksun kalması sonucu çekirdeği çöker. bu çöküşün ardından oluşan şok dalgaları, yıldızın geri kalanını patlatır. işte bu patlama, yaşam için gerekli elementlerin uzaya yayılmasına neden olur. bu elementler başka gaz bulutlarının bir parçası haline gelerek gezegenleri oluşturur. şu anda üzerinde yaşadığımız gibi. bu aynı zamanda bizi ve etrafımızdaki her şeyi oluşturan atomların, bir süpernova patlaması sırasında oluştuğu anlamına geliyor.

koca evrenin içinde yaşayan küçücük bir yaşam formuyuz evet. ama daha önemlisi o koca evren de bizim içimizde, hücrelerimizde, atomlarımızda. kafamızı kaldırıp yıldızlara bakınca kendimizi çok küçük hissediyoruz ama aslında öyle değiliz. tam tersi kocamanız. çünkü bizi biz yapan atomlar o yıldızlardan geliyor. bir şekilde onlarla aramızda bir bağ var. 

o bakımdan sevin bence elinizi.