konsere gidiyorsun, ortama katılıp dans edip eğlenmek yerine cep telefonuna kaydediyor. mezuniyete gidiyorsun, duygulanıp alkışlamak yerine cep telefonuna kaydediyor.
doğumgününe gidiyorsun, sarılıp öpmek yerine 1000 tane fotoğeaf çekiliyor.
ünlü bir yere gidiyorsun, ambiyansı hissetmek yerine fotoğraflı check-in yapılıyor.

bütün bu ritüellerin amacı duyguları yaşamak. duygular kaydedilmez. bırak o an bir daha geri gelmesin ki kıymeti olsun. tekrar tekrar düzenlensin o aktivite.

ama insanın içinde "ya kaçırırsam?" korkusu var. bırakın cesur olun anı yaşayın.

bunu yapan insanların ileride bolca pişman olacakları olay. 

nasılsa o konseri milyonlarca kişi kaydediyor, kimse sizin çekiminizi izlemeyecek. siz dahil.

günümüzde insanlar gezmek, eğlenmekten çok gezdim, eğlendim diyebilmek ve bunu diğer insanların gözüne sokmak için dışarı çıkıyorlar sanki. bazen bakıyorum arkadaşlarıma bir yere gittiklerinde sosyal medyadan ardı ardına fotoğraflar yahu bir dur bir sakin ol eve gidince yine paylaşırsın bu ne acele?

bir arkadaşım vardı evleniyordu evlendiği saatlerde instagrama 8734656345 tane resim yükledi, dehşete düştüm fotoğraf çekip paylaşmaktan düğünün nasıl geçtiği konusunda en ufak fikri yoktur eminim. düğün günü kızı instagramdan sildim, o derece bitmek bilmeyen bir fotoğraf yükleme işine girdi çünkü.

birde bunun yemeklerin fotoğrafını çekicem diye yemeği soğutan insan versiyonu var.

insanın ölümsüzlük açlığındandır. üzgünüm dostlar, herşey silinip, bitip, yitecek.

ve sonra o çektiğine bir daha hiç bakmamak gerçekten ilginç...

geçenlerde arkadaşlarla bir konsere gittik. boy uzun olduğu için telefonu aldım, çekiyorum videoya. baktım konseri telefondan izlemeye başlamışım. o an, ayakta youtube açmış gibi hissettim kendimi. 

böyle bir aydınlanma, bir şey geldi. bu son olsun dedim o gün. 

oldu mu bilmiyorum da umarım olmuştur be, güzel bir grup falan gelse de öğrensek.

o heyecanı hiçbir zaman yaşayamayacağın için kaydetmek gereksizdir. unutsan bile, yaşanmıştı ya... o yeter.

insan beyninin buglarından biri aslında, tekrar izleyince anın içine girebilmek mümkün ama durduk yerde muhabbeti piç etmenin alemi yok.

geçen hafta konsere gittiğimde düşündüğüm şey. hayır ne alaka herkes (ben dahil) konseri izlemek yerine telefona kaydediyor. kimsenin bir daha dönüp izlediği yok zaten ses kalitesi de mükemmel olmuyor, çok istiyorsan aç klibini izle.

sonra anladım ki insanların tek derdi güzel bir an yakalayıp sosyal medyada paylaşmak. çünkü yapılan şey buydu herkes aynı zamanda hem konserde hem sosyal medyadaydı...