seneler sonra hatırlandığında insanın kendisine kızmasına neden olacak olan bir gençlik hezeyanıdır. oysa anneyi üzmemek adına o yolluğu alsan da, istemiyorsan yemesen. ne olur? sırman mı sıyrılır? koyarsın çantaya, gittiğin yerde yersin.

ama gençlik işte. anne, baba ne bilir ki! geri kafalıdır onlar. çağa ayak uyduramamış yaşlı insanlardır. ara sıra onlara medeniyet dersi vermek lazımdır. ne de olsa sen okumuş adamsın!

yanlış işte. okumuş ama adam olamamış adamsın sen. en sevdiğin böreği yemen için saatlerce uğraşmış annenin emeğini hiçe sayan, üstüne ona kızan bir garipsin sen. sen evden gidiyorsun diye zaten kederli olan annenin kederine keder katan bir acayipsin.

iyisi mi sen al o yolluğu da sonradan kahrolma. hem biliyorsun ki en lezzetli börek zaten o börek.

1975 tarihli ah nerede filminde de gerçekleşen olaydır. tarık akan(ferit), halit akçatepe(murat) ve cengiz nezir(ömer), anneleri yolluk vermeye çalışınca kızarlar; fakat yolda acıkınca hemen yemeklere saldırırlar. hatta anne yavrularına kıyamamış, içine biraz para sıkıştırmayı da unutmamıştır.

genelde, "otobüste kokar şimdi anne bunlar, millet ters ters bakar yeaaa" hönkürmesiyle dile getirilir. 

haklı yakarıştır. 5 saatlik yol için elinize ıssız adaya düşseniz 3 gün yiyip içip yatmanızı saglayacak kadar yolluk tutuştururlar. ertesi günse yenmeyen yolluklar yurtta arkadaşlarla beraber yenilirken anne sevgiyle anılır.

bu basliga rastlayinca, anneden de uzak olunca (mesafe olarak,) duygulanip ozur telefonu actiracak olandir.

iyi ki varsin sozluk...

ayıp denen bi şeydir.
galaksiler arası ya da ege-akdeniz kıyıları arası bir otostop macerası ise çıkılan yol hele, kızan yerleriniz taş olur taş; o sabah sabah yapıverdiği ve zorla çantanızın kenarına torbasıyla astığı gözlemeleri yer iken, ilk atladığınız kamyonetin arka kasasında.