hatırlarsanız tsunami faciası (3.11) yaşandığı zaman birbirini ezmeden sıraya giren japon halkı büyük bir saygı uyandırmıştı. "bizde olsa birbirimizi ezerdik" diye, klasik yorumlarımızı da eksik etmemiştik.

fakat; bence bu davranış japon halkının "ben 1 litre su alayım, başkasına da kalsın" diyebilecek kadar erdemli olduğunu göstermiyor.

okulda küçük yaşlardan beri aşılanan, bir nevi yumuşatılmış kast sistemi olduğunu düşündüğüm kohai ve sempai kavramları onları ölene kadar rahat bırakmıyor

(sempai: herhangi bir sporu / işi vs. sizden daha uzun süre yapmış kişi) henüz askere gitmedim ama anladığım kadarıyla bizde askerde buna benzer bir ortam varmış.

şirkette çalışmaya başladıkları zaman, kendileri hariç herkes sempai olduğu için kafaları bir dakika bile olsa rahat değil. düşünsenize çevrenizde onlarca, yüzlerce müdür var ve hepsi size emir verebilir, üşendikleri işleri yaptırabilir. ve siz hepsini memnun etmek zorundasınız ki o ortamda göze batmayasınız.

zaten küçüklükten beri neyin doğru neyin yanlış olduğunu fazla düşünmemeniz tembihleniyor, (2. dünya savaşından sonra abd'nin japon eğitim sistemini şekillendirdiği, bu yöntemle atom bombasını bile hakettiklerini düşünen bir nesil yetiştirmeyi başardıkları da söylenir) ve çevrenizde de size emir veren insan dolu.

bu yüzden de şirketten dışarıya adımlarını atmalarıyla sahip olduklarını zannettikleri bu yapay özgürlük, bazen onlara saçma sapan şeyler yaptırıyor. zaten stres yüklü bir insanın bundan kurtulmasının 2 yolu varmış; seks ve şiddet. o yüzden bize sapıkça gelen şeyler düşünen / yapan insan dolu. (2-3 gün giyilmiş liseli kız donu satın almak ve koklayarak mastürbasyon yapmak gibi)

bunların shuushinkoyou dedikleri, 22 yaşından 60 yaşına kadar aynı şirkette çalışmayı çok normal gördükleri bir sistemleri var, ve şirkette stres dolu günler geçirseler bile şirket değiştirmek akıllarına bile gelmiyor. ve the last mimzy dostumun da dediği gibi, özellikle pazartesi sabahları işe gitmek için tren / metro beklerken kendilerini raylara bırakıveriyorlar.

ve trende bir anons duyuluyor "bir kaza yaşandığı için seferimiz gecikmiştir, çok özür dileriz" diye. bu sırada raylara yapışmış ceset parçaları toplanır ve seferler devam eder. bu intihar edenin ailesine de yüklü bir miktarda para cezası verilir. o yüzden ailesini düşünen japonlar fuji dağının yakınlarında jukai denilen kimsenin uğramadığı ormanda ölmeyi tercih eder.

bu arada kendini raylara atıp da kurtarılan bir japon tam arkamda oturuyor ve bana bu olayı anlatırken aslında aklından intihar etmenin geçmediğini, neden böyle bir şey yaptığını anlamadığını söyledi.

inanın bana japonlar'ın korkuya dayalı yaptıkları "erdem"li davranışla kıyaslarsak türk insanı daha "insan"dır. o yüzden sırf sonuca bakıp da japonlara hayran olmaya da gerek yoktur.

ekleme: (bkz: #57662601)

Bu içerikler de ilginizi çekebilir