ya haberi izlerken nasıl mutlu oldum anlatamam. 

yıllardır amerika'nın yerel haberlerini takip ederim. eğer bir ruh hastası eline silah alıp okul, üniversite, benzin istasyonu falan basmadıysa haberlerin genel başlıkları şöyle oluyor: 

- dans eden goril videosu.
- ağaçta mahsur kalan kedi kahraman itfaiyecilerimizce kurtarıldı.
- doğum gününe kimsenin katılmadığı çocuğa kasaba polisleri sürpriz parti hazırladı.
- yüksek irtifa balonuna takılıp stratosfere çıkan peluş ayı 4 yaşındaki sahibine geri verildi.

bu başlıklar şaka değil ha, aklımda kalanlar. %100 gerçek. 

her yerden bir kahraman, her başlık altından bir insanlık dersi, her haberde bir mutluluk çıkıyor... böyle huşu içinde okuyorsunuz haberleri. sonra olur da yanlışlıkla türkiye'de bir gazetenin sayfasına gidince etrafı kan götürüyor. herkesten ve her şeyden bir anda nefret etmeye başlıyorsunuz.

işte ben bu haberi izlerken kendimi sanki amerika'da yerel bir gazete okuyormuşum gibi hissettim. 

hastaneye giden kedi, ona yardım eden hemşire, hemen çağrıya kulak verip kediyi almaya gidenler, ameliyat eden veterinerler, durumları iyi yavrular, hepsinin korumaya alınması...
sadece şunları dert edeceğimiz bir ülke istiyoruz halbuki. 

çok şey mi istiyoruz?

okuduğumda kedinin kendi ayaklarıyla hastaneye gitmesinden çok olayın devamı ütopik gibi gelmişti. hatta mutlu sonu da dikkat çekmek için yazmışlardır falan diye düşündüm. 

vidyoda hepsine yer vermişler o kadar mutlu oldum ki izlerken. emeği geçen her bi insanı tek tek öpmek istedim. o kedi güzelinin de narkozlu halini yerim salak nasıl şaşkın şaşkın bakınıyor etrafa. durduk yere bana enerji veren haber oldu bu. 

canım insanlar, canım anne kedi.