bilgisayarların henüz kimlik bunalımı yaşamadığı yıllardı... bilgisayarlar, ben bilgisayarım derdi, günümüzdeki gibi kendilerini müzik seti, televizyon, porno dergi, çöpçatan, video oynatıcı, kahvehane, süpermarket, banka zannetmediği zamanlardı. bilgisayarların kimlik bunalımı henüz başlamamıştı. ben neyim sorusunun cevabını bilirlerdi. sorduğunuzda ben bilgisayarım cevabını hiç düşünmeden verirlerdi. şimdi bilgisayarıma soruyorum, "ııı biraz düşünebilir miyim sahip" şeklinde cevap alıyorum.

google'ı neden sevdik? çünkü sade idi. çünkü sadece yaparım dediğini dört dörtlük yapıyordu. oysa günümüz bilgisayarlarına bakıyorum, sadelikten uzaklaşmış, her şeyi yapmaya çabalarken bocalayan mahlukatlara dönüştüler.

windows 95 zamanında bilgisayarlar sorun çıkarmazlar mıydı? elbette çıkarırlardı, ancak bu sorun bilgisayara özgü sorunlar olurdu. yoktan sorun var etmek yerine, çıkarması gereken sorunları çıkarırlardı, ki sorun çıkaran sadece bilgisayar olurdu. günümüzdeki gibi bir sorun, televizyon izlememize, arkadaşlarımızla iletişim kurmamıza, müzik dinlememize, ve hatta porno dergi karıştırmamıza engel teşkil etmiyordu. bilgisayar bozuk, bugün başka birşey yapayım deme lüksüne sahiptik.

masaüstü ekranımız bugünkü gibi çıfıt çarşısı konumunda değildi. 5-6 ikonumuz olurdu. onların da üçünü ancak kullanırdık. bilgisayarım, internet ve geri dönüşüm kutusu. hadi bilemedin, belki yanında bir de inbox. şimdi bakıyorum da masaüstü ekranıma, ne olduğunu bilmediğim, ne zaman tanıştığımız konusunda fikrim olmayan arkadaşlar masaüstümde sereserpe uzanmış vaziyette. kontrolü o kadar yitirdik ki, kimsin sen diye sormaya çekiniyoruz, bana dokunmayan yılan bin yaşasın misali, ne olduğunu bilmediğimiz bir çok şey gözümüzün önünde kalabalığa yol açıyor.

bilgisayarı açtığımızda ne yapacağımızı bilirdik. bugün canım oyun oynamak istiyor, bilgisayarı açayım, ya da yazı yazacağım bilgisayarımı açayım diyerek basardık güç düğmesine. şimdi ki gibi, bilgisayarı kapatınca ne yapacağını bilmez bir hal almamıştık. elektrik kesintilerine eskiden de kızardık ama, bilgisarımız kapandığı için değil, karanlıkta kaldığımız için kızardık.

özlüyorum. çok özlüyorum. windows 95 yüklü bilgisayarımı özlüyorum. windows 95 zamanlarında yaşamayı özlüyorum. sadeliği özlüyorum.

piyasaya çıktığında yer yerinden kelimenin gerçek anlamıyla oynamıştı. inanılmaz bir reklam fırtınasıyla insanların işine gerçekten yarayacak bir şeyi piyasaya sürmüş olmaları dünyayı ayağa kaldırmış, bizim ana haber bültenlerinde bile belki tarihlerinde ilk defa bir bilişim ürünü ana konu olmuştu.

gerçekten de bilgisayarı az kişinin kullanmayı becerebildiği elit bir ürün olmaktan çıkarıp herkesin kullanabileceği bir araca dönüştürmüştü 95. mavili bulutlu gökyüzü teması bilgisayar fuarlarında ışıltılı ve sosyetik görünürdü. insanlar üzerinde aynı heyecanı ve muhabbeti yaratan tek ürün iphone olabildi kendinden sonra...

commodore 64'ümün mavi ekranından sonra bana bir rüya gibi gelmiş işletim sistemiydi. ilk defa 97 yılında tanışmıştım bu os ile ve henüz 8 yaşındaydım o dönem. o zaman bile bana kullanımı çok basit gelmekteydi. bu yüzden windows'un yeri çok ayrıdır ben de. şu an bile adını sol frame'de görünce heyecan yaptırdı adama win95.

hoş hala daha çok basittir windows'un kullanımı. şu an 6-7 yaşındaki veletler bile çatır çutur kolayca kullanabildiklerini düşününce, benim; "o dönem kullanımı çok basitti yua" dememin pekte bir havası yokmuş lan aslında.