(bkz: ayı ailesi)

anne ayı (süheyl uygur) "orrrhaaaannn" diye bağırırdı baba ayıya (bahzat uygur) .

sonraki gün okula gidecek olmanın huzursuzluğu.

pazar banyosu. annemin derimi kızartarak liflemesi.

ben o yaşımda yarınki ödevi yapmadım diye kara kara düşünürken süheyl'in çok mutlu olması. üstelik ödevi yapmak için hala vaktim varken o tv'nin başından kalkamamam. izlerken de mutlu olamamam. 

hofff... ne iç sıkıntısı.

2,5 saat süren bardak çekme oyunudur. o ne işkenceydi amk.

her hafta annemin; " ziyan oldu yine bardaklar" serzenişi

(bkz: süheyl uygur takım elbisesi)

elde sismekte olan balonla tahmin sorularini cevaplamak. bu yarismada unlulerin telefondakiler icin yarismasi.

metal bir halkayı şekilsiz bir demirin başından sonuna değdirmeden götürmeye çalışılan oyun vardı.

izlemekten nefret ettiğim ama izlemeden duramadığım programdı. boyalı kutulara zıplamacanın eğlenceli olmayışı ve bardak oyunun 5 saat sürüyormuş hissi büyük ihtimalle programın gününden kaynaklanıyor. 

izlerken annemin sürekli sabah okul var diye hatırlatması ve yatırmaya çalışması daha çok aklımda kaldı. cumartesi akşamı olsaydı keyifle izlerdim bence.

huysuz virjin in bardakları yikmadan alma (adı neyse artık oyunun) oyununda her aldığı bardağı kırdığı bir bölüm vardı hiç unutmam..

masumduk, çocuktuk..

ölümler bu kadar kolay doğumlar zor değildi.

alternatif azdı programlar bazında o yüzden neredeyse tek seçenekti süheyl-behzat kardeşler. saçma maçma geçin dalganızı ama güzeldi, her şey daha güzeldi.