kışın soğuğu, yazın sıcağı evin içerisinde yoğun olarak hissetmek.

sabahları martıların kavga gürültüsü ile uyandırılmak bunlardan biridir.

üstte yürüyen, koşan komşu olmaması, uyuyabilmek!

vapurda simit attığın o huzurla uçan martıları bir sabah kalktığında ağzında parçalanmış güvercin, üstü başı kan bir vaziyette görmebilme keyfidir. martının bir daha asla martı olamamasıdı

gök gürültülü, yıldırımlı günlerde altına sıçırtmalık anlar.
duvardaki belli belirsiz siluetler görmek hiç hoş değil mesela. sırf kendini sakinleştiresin diye ışığın sesten kaç saniye önce geldiğini bulmaya çalışmak da ayrı bir çaba.

haa, bunların yanında sabah erkenden kalkıp güneşin doğuşuyla denizi izliyo olabilmenin verdiği tat hiçbir şeyde yok.

odanın tek bir düzende olmasıdır. dolabı 3 cm yana mı kaydırsam? yok olmadı. 1cm? ya da yatağı sağa çevirip masayı mı atsam!? ya da yatağı atmalıyım masa daha rahat bence!?

teras keyfi.