modern savaş uçakları için teorik olarak mümkün, pratikte çok fazla faydası olmamasındandır

2. dünya savaşı dönemi uçaklarındaki tailgun olarak tabir edilen makinalı tüfekleri bir yana bırakırsak, jet motorlu, modern savaş ve bombardıman uçaklarında bu tür makinalı tüfek taretleri çok fazla anlamlı değildir, zira havadan havaya füzelerin menzilleri ve manevra kabiliyetleri artmıştır. makinalı tüfek menziline girmeden vurmak mümkündür.

av uçakları için geriye doğru füze ateşlemek? mümkün ama zor, şöyle ki

av uçağı zaten yapısı ve görevi gereği sık sık çevik manevralar yapmak durumundadır. yüksek hızla uçar. bu durumda, kendisini takip eden bir uçağa geriye doğru kilitlenmesi ve füze atması zor. bunlar bir yana, fizik var, aerodinamik var: uçağın ileri doğru bir hızı var onu ne yapacağız?

uçak füzeyi bırakacak, füze havada bir süre serbest düşecek, hızı sıfırlanınca roket motoru devreye girecek. bu arada birkaç saniye geçecek tabi.

ruslar bu şekilde yapmıştı zamanında

r-73 adlı kızılötesi güdümlü kısa menzilli havadan havaya füzenin, ki aim-9 sidewinder'in rus muadili sayılabilir, geriye doğru ateşlenen modelini üretip denemişlerdi.

bu füze av uçaklarından ziyade, manevra kabiliyeti yüksek olmayan, dolayısıyla savaş uçaklarına karşı savunması zayıf olan nakliye uçakları, bombardıman uçakları, deniz karakol uçakları için geliştirilmişti. ancak elektronik harp, hava savunma sistemlerinin kabiliyetlerinin gelişmesi gibi etkenler ve bu tür bir füzenin etkinliğinin şüpheli oluşu nedeniyle birkaç denemenin ötesine geçmedi.