- her yer ışıl ışıl değil. ışığın olmadığı karanlık sahneler var.

- arkası kesilmeyen tatsız tesadüfler üzerinden izleyici süründürme yok... hiç tesadüfsüz de olmaz tabi... ama senaryo bu şekilde sündürülmüyor, seyirci küfür ettirilmiyor.

- karakterler son derece kültürlü, içerikli cümleler kuruyorlar. dialoglar dolu.

- oyuncuların yüzlerine 5'er kere fokuslanarak ve bakışlarını dakikalarca ağır çekimde izleyerek bitirdiği sahneyi sonra bir de onların nerede nasıl karşılaştığı ve bakıştığını birbirine anlatan insanların sonra da onların telefonlaşmalarını izlemenin ruhunuzu bitiren ızdırabı yok.

- yanlış anlamalar, söylememeler, gidememeler, gelememeler, aramamalar, yazmamalar, okumamalar... karakterlerin gerizekalı olması sayesinde bir türlü gelişemeyen olaylar yok. aksine, karakterler gayet akıllı. 

- olaylar (hızlı olmasa da) gelişiyor. 

- (henüz) ölümcül hastalık ajitasyonu, anası/babası belli olmayan çocuklar yığını, yıllar sonra ortaya çıkan takıntılı aşık, yıllar sonra ortaya çıkan anne/baba, yıllar sonra anne/babanın başka olduğunu öğrenme, zırt pırt giren "rüyaymış"lar, işsiz güçsüz ama anlamsızca zengin insanlar... gibi senaristlerin izleyicinin suratına tükürdüğü hareketler yok.

ya aslında sayacaktım daha ama... fark ettim ki "ne var" dan çok "ne yok" diyorum... sanırım sadece bana bir izleyici olarak hakaret etmiyor olması yetti...

benim için tek eksisi... ana tema yine zorlu aşk ilişkileri...

ne diyeyim, bu da sanırım prodüksiyon maliyetine katlanamayacak türk yapımlarının makus talihi...