insan ilişkilerindeki ölümcül hatalardan biri olan "aşırı merhamet"in kaçınılmaz sonucu. işyerinde bir arkadaşım vardı, adam hesapta yüksek mühendis olmuş ama excel'de iki tane formül yazmaktan aciz. ay başlarında hazırlanması istenen bir rapor verildi kendisine bir gün müdürü tarafından. excel'de raporu hazırlamasına yardımcı oldum ilk başta, bende yüksek derece hatır sahibiydi arkadaş çünkü. bir sonraki ay kendi başına yapamamış, bilgisayarını falan filanını bir gece bana getirmiş, ben de sorun değil dedim yardımcı oldum, ama bu sefer yaptıklarımı videoya kaydettirdim özellikle ki iyice anlasın. sonraki ay baktım yine bana gelmiş bu, valla benden bu kadar deyip sepetledim, doğru evine gitti. sabah somurtuyor koskoca adam yüzüme karşı işyerinde. sikimde olmadı valla.

sadece işyerinde değil ki, ne zaman birilerine iyi davrandıysam, hep aynı şey geldi başıma. her sabah günaydın mesajı attığım sevgilim bir süre sonra hep benden bekledi günaydın mesajlarını, ben atmayınca trip attı, bozardı, kızardı ama bir sabah da beni arayıp nasılsın demedi; ben de hem günaydın mesajlarını hem de onu çıkardım rahatladım. ilk işe girdiğim zamanlarda bütün akrabalarımı mangala götürmüştüm, tüm masraflar benden, sağlam kaçmıştı ama helali hoş olsun, afiyet olsun, hiç sorun değil, herkes mutlu oldu; bir sonraki seferde yine topluca mangala gidelim dedik, onlarca ev, mal, mülk sahibi akrabam bile benden bekliyor bütün paraları ödememi, gitmedim onlarla hiçbir yere, enayi miyim lan ben.

aklıma bir çırpıda gelen örnekler bunlar, daha bir sürüsünü sayabilirim, eminim siz de yazarsınız benzerlerini. merhametli, iyi niyetli, yardımsever biri olmak güzeldir, severim, isterim, elimden geleni gösterebilirim yerine göre ancak bunun karşıdaki insanlar tarafından, üzerime yaftalanan bir görev/zorunluluk olduğunu gördüğüm anda da kesmeye çalışırım yaptıklarımı, böyle yapmasını da herkese öneririm. cehenneme giden yol iyi niyet taşlarıyla döşelidir ve benim cehenneme gitmeye hiç niyetim yok.