4 yaşındaki kızımın başına tersi gelmiş olay.
en sevdiği kuzeninin en yakın arkadaşı gelmişti. birden gelen ikili bizimkini bırakıp kendi aralarında oynamaya başlayınca gelen kızın annesine gidip

 " siz ne zaman gideceksiniz? moralimi bozdunuz benim" demişti. hemen ufaklığın da oynayabileceği bir oyun arayışına girişildi ama bir an beni nefessiz bıraktı misafirleri kovmaya çalışması.

arkadaşın evindeyken geldiklerinde daha da yalnız hissettirir. hele bir de aynı yaşlarda kuzeni varsa en iyi arkadaşınız sizi oracıkta satabilir. (bkz: acıların çocuğu)

garantili ilacı eti puf ve yumiyumdur.

Sadece çocukluk yıllarında olmaz;

26 yasindayim daha 2 hafta once hissettim bunu. en yakin arkadasimla 2 gun gorusmesek 3.gun kesin gorusuyoruz. yine boyle bi 3. gun oldu, ben bunu aradim aksama bulusalim diye. amcasi gelmis sehirdisindan sansima. amcasi aksam 10'da gitmisti de bulusmustuk yine.

of hele bi de akrabalar arasında arkadaşın akranı/iyi anlaştığı bir çocuk varsa o yalnızlık insanı depresyona sokar.

çocuğun arkadaşının en iyi yalnızlığı akrabasıdır. cümleyi anlayabilmek için nedense baya bir uğraştım. ama yine de olmamış galiba. sonuç olarak her yalnızlık gibi bu da içinizde garip duygular oluşturur.

Bir de kuzeni olmayanlar var;

hayatım boyunca takılabileceğim tek bir kuzenim olmaması sebebiyle yaşadığım daimi yalnızlık. ben hiçbir zaman kuzenim geliyo buluşamayız, kuzenimle alışverişe gidicez, halamlarda kaldım dün diyemedim.