Hayata dair gülümseten bazı unutulmaz anlar vardır. 

anne-baba arasındaki geçen bir andır sadece bazen.

şöyle ki;

bugün iş dönüşü eve geldiğimde şu anki işimde 1.yılımı tamamlamam dolayısıyla "sizleri bi' yemeğe götüreyim bugün hadi." dedim annem, babam, kardeşime. hazırlandık, çıktık. neyse yemeğimizi de yedik. sohbet, muhabbet derken annemin de babamın da yemekten sonra içmeleri gereken ilaçlar var. babam ceketinin cebine, annem çantasına davrandı. işte olanlar tam bu anda oldu. ikisi de ilaçlarını unutmuştu. ama sadece kendi ilaçlarını unutmuşlardı. annem babamın ilaçlarını, babam da anneminkileri unutmamıştı. ben şok oldum. şaşkınlıkla onlara bakarken onlar birbirlerine baktılar, sakince gayet normal bi' şeymiş gibi güldüler, mutluydular. bir elmanın iki yarısı olmak, hayat müşterek dedikleri tam anlamıyla bu olmalıydı. ilaçlarını içtikleri su bardaklarını tokuşturdular.

yemekten geleli 1 saati geçti ben hala bunu düşünüp düşünüp gülümsüyorum.

(bkz: seviyorum lan sizi)