kız kardeşim ankara'da tıp fakültesinde öğrenciyken bunların koleksiyonunu yapıyordu. sabahları okula gidip gelirken yenileri atılmış olurmuş, gözü yerlerde gidip gelirdi okula. ciddi ciddi takıntı olmuştu onun için. birbirlerinden farklı olanları bulmaya çalıştığından çamurun içindekileri bile eşeleyip bakarmış. hatta böyle mal mal gezelerken bir keresinde hacı kılıklı bir amca "tüh terbiyesiz" demiş de bizimki "sana ne be" diye terslemiş amcayı neyse.

bizim kız, bu kartları derli toplu tutmak için bir de defter almış, kendince tasnifleyip yapıştırıyordu. sağına soluna kenar süsleri falan da yapıyordu manyak. o defter her nasılsa babamın eline geçmiş, biz evde yokken. babam karadenizli, sorsanız solcu; ama özünde gayet muhafazakar, homofobik ve de karadenizli olmasından mütevellit hafif deli. anneme esmiş gürlemiş "bu ne rezillik, biz bu kızları böyle mi yetiştirdik, ahlaksızlık, terbiyesizlik, edepsizlik!!" annem de kız kardeşimin bu nadide koleksiyonundan haberdar olduğundan ve babam da resimlere bakınca gözleri belere belere daha beter bağırdığından gülme krizlerine girmiş. annem güldükçe babam bağırıyor, babam bağırdıkça annem daha beter gülüyor, tam bunun üstüne kız kardeşle ben eve geldik, tam haldun dormen tiyatrosuna döndü ortalık. babamı yatıştırana kadar akla karayı seçtik, gırgır olsun diye bu koleksiyonu yaptığını, özünde bir ahlaksızlık barındırmadığını anlattı kız kardeş. allahtan gelirken yaş pasta almıştık, midesine fazlasıyla düşkün babamız nispeten çabuk unuttu hadiseyi.

kız kardeş ikinci defteri de doldurduktan sonra mezun oldu, bıraktı bu işleri. şimdi atandı, hayat kurtarıyor. bu entry'i de canınız kimlere emanet bilin diye yazıyorum.