"sokak kapısını açıp dışarıya baktığım zaman kapının önünden geçen bir insan kalabalığı, sel gibi akıyordu. bu arada kalabalıktan çıkan koro halindeki ses dikkatimi çekmişti. "bayrak asın, bayrak asın!" diye bağırıyorlardı... ne mana ifade ettiğini bir türlü kavrayamıyordum.

bayrak asmak için ne bir bayramdı, ne de resmi bir tatil günü idi. o zamanlar osmanbey'de bir apartmanın zemin katında oturuyordum fakat penceremden sokağı gayet rahatlıkla görebiliyordum. şaşkınlığım sürerken karım elinde tutuğu bayrağı bana uzatarak "nubar, bayrağı parmaklıklara asıver" dedi. hiçbir şey anlamamama rağmen bayrağı astım. birkaç dakika kapının önünde şöyle durup sel gibi akan insanları seyrettim. bu kalabalık nereden çıkmıştı, nereye gidiyordu, bir türlü anlayamıyordum...

bu arada kalabalıktan "bayrak asmayanların kepenklerini ve camlarını kırın" diye sesler geliyordu. birdenbire aklım başıma gelmişti. o anda bir vazifemin olduğunu hatırladım. karşımızdaki sokakta kırtasiyeci bir arkadaşım vardı, hemen süratle parmaklıktaki bayrağı çıkarıp onun dükkanına doğru koştum. bu arada bizim kapıcı da elindeki kocaman bir bayrağı sokak kapısına asmaya çalışıyordu (...) bu arada kırılan camların ve kepenklerin sesleri kulaklarıma geliyordu, orada bekledim, bayrağın mucizesini o zaman gördüm. sel gibi akan insanlar "bu dükkanda bayrak var, dokunmayın" diyerek kırtasiyecinin önünden geçip gidiyorlardı."

kaynak: (terziyan, nubar, 1995, ne idim ne oldum, iletişim yay, istanbul, s:106)