dünyanın en güçlü suç örgütlerinden biri olan japon yakuza, gasp, fuhuş ve uyuşturucu kaçakçılığı gibi suçlarla uğraşan üyeleriyle gizlice faaliyet gösterir. sıkı bir hiyerarşi içinde örgütlenirler ve zaman içinde hayatta kalmalarını sağlayan kendilerine has bir itibar yasasına uyarlar. italya'daki mafya ve camorra gibi, yakuza da uzun bir tarihe sahiptir ancak bu tarih karanlık ve efsanelere sahiptir. yakuza'nın kökeni hakkında iki teori vardır. birincisi, yakuza'nın samuraylardan türediğini ve 17. ve 18. yüzyıllar arasında ortaya çıktığını savunurken, ikincisi 19. yüzyılda kumarbazlar ve sokak satıcıları arasından ortaya çıktığını öne sürer.

ilk teori, japonya'da orta çağ boyunca egemen olan savaşçı sınıfın düşüşüyle japon mafyasının ortaya çıkışını ilişkilendirir. 1603'te ieyasu tokugawa'nın shogun (imparator adına ülkeyi yöneten askeri diktatör) ilan edilmesiyle japonya, ülkeyi kan gölüne çeviren 150 yıldan fazla süren çatışmalara son verip iki yüzyıldan fazla sürecek bir barış dönemine girdi. edo dönemi, tokugawa'ların askeri hükümetinin bulunduğu şehrin (bugünkü tokyo) adını alan, japonya'nın iç istikrarını koruduğu ve dünyanın geri kalanıyla siyasi ve ekonomik izolasyon yaşadığı bir dönemdi.

bu barış, eski samurayları savaşçı olarak orijinal işlevlerinden mahrum bıraktı. orduda iş bulamayan bazıları, hızla büyüyen tüccar sınıfına katılırken, diğerleri sivil bürokraside ya da felsefe bilgini olarak çalıştı. ancak birçok samuray, hayatta kalmak için hırsızlık yapmaya başladı. tüccarları haraca bağladılar kasaba ve köyleri yağmaladılar. parlak renkli uzun kimonolar giyerek ve garip saç stilleri kullanarak sıklıkla, savunmasız yoldan geçen yayaların üzerinde geleneksel kılıçları olan katana'yı denerlerdi.

eylemlerinde, haysiyet, cesaret, sadakat, disiplin, adalet ve iyilik gibi değerleri teşvik eden samurayların haysiyet yasası olan bushido'dan çok az şey kalmıştı. geçmişin asil savaşçıların gölgesiydiler ve ronin, yani "dalga adamları" veya kabuki-mono olarak adlandırılmaya başlandılar. kabuki-mono, 17. ve 18. yüzyıllarda japonya'da başarılı olan bir tiyatro türü olan kabuki aktörlerinin giydiği renkli kostümlere atıfta bulunuyordu.

yakuza'nın kart kökenleri

1603: ieyasu tokugawa’nın japonya'yı barışa zorlamasıyla binlerce samuray işsiz kaldı.

1703-1705: yakuza’nın kökeni, göçebe kumarbazlar (bakuto) ve seyyar satıcılara (tekiya) kadar uzanabilir.

1868: meiji devrimi ve tokugawa şogunluğunun sona ermesiyle yakuza modernleşmeye başladı.

1881: aşırı sağcı mitsuru toyama, yakuza ile iş birliği yapan milliyetçi gizli bir örgüt kurdu.

1991: boryokudan veya şiddet yanlısı grup olarak tanımlanan yakuza ile mücadele etmek için ilk yasa.

"kart" terimi, japon yakuza’sının isminin kökeniyle ilgilidir. bu isim, eski japon kart oyunu olan "hanafuda"ya dayanır. yattsu (sekiz) - ku (dokuz), san (üç). hanafuda kartlarının bu üç değerinden yakuza adını alır.

şehirlerin koruyucuları: machi-yakko

roninlerin saldırıları, tokugawa şogunluğundaki varlıklı sınıfın kendini ve mülklerini koruma ihtiyacı hissetmesine yol açtı. böylece "machi-yakko" adı verilen şehir bekçileri ortaya çıktı. görevleri, başkent tokyo'dan başlayarak kasabaların ve köylerin güvenliğini sağlamak, sokakları petrol lambalarıyla zayıf bir şekilde aydınlatılmış yerlerde devriye gezmekti. tüccarlar ve zanaatkarlar tarafından işe alınan bu bekçiler, samuraylara karşı gösterdikleri cesaretle halkın takdirini kazandı. iç çatışmaların hüküm sürdüğü bu ortamda, zamanla yakuza'nın çekirdeği oluştu. bazılarına göre bu grup, eski samurayların mirasçısıydı, bazılarına göre ise halk kahramanı haline gelen sivil savunma gruplarının torunlarıydı.

ancak günümüz tarihçileri bu teorinin büyük ölçüde efsanevi olduğunu düşünmektedir. japonya bilimsel araştırmalar enstitüsü'nden bazı kriminologlara göre kabuki-mono ve machi-yakko, tokugawa şogunluğunun kurallarına meydan okuyanlara karşı uyguladığı tutuklamaların ardından 17. yüzyılın sonunda ortadan kaybolmuştur. bu nedenle bu grupların yakuza ile doğrudan bağlantısının kanıtlanması mümkün değildir.

on dokuzuncu yüzyılda yakuza’nın kökeni

yakuza'nın kökeninin en olası açıklaması, 18. yüzyıl japonya'sında hâlâ feodal yasalarla yönetilen toplumda bakuto (bölgeyi gezen kumarbazlar) ve tekiya (seyyar satıcılar) olarak bilinen iki grubun ortaya çıkışıyla ilgilidir. bu gruplar, toplumun en alt tabakalarından insanları, özellikle de deri işçileri, çöpçüler, kasaplar gibi saf olmayıp pis işlerde çalışanlar olarak kabul edilen kişileri kandırarak yeni üyeler kazandılar. bu insanlar, o dönem toplumda dışlanmış ve ayrımcılığa uğramışlardı.

ikka'nın yapısı

yakuza'nın yapısı oldukça piramidal bir şekilde organize edilmiştir. bir klan veya ikka (aile), nawabari (bölge) üzerinde koruma sağlar ve gokudo¯’yu (yakuza yaşam tarzı) teşvik eder. kobun (evlatlık alınmış çocuklar), oyabun’a (baba) sadakat yemini etmelidir ve bu yemin sakazuki (sake bardaklarının değiş tokuşu) töreniyle gerçekleşir. bir kan bağı ailesinde olduğu gibi, oyabun himaye eder ve emreder, ona bağlı olanlar ise birbirleriyle kyo¯dai (kardeşler) olarak kabul edilir.

pirinç ve sake

yakuza'ya katılmak için bir giriş törenine katılmak gerekiyordu. sosyolog hiroaki ıwai, bu törenin detaylarını şu şekilde açıklamıştır: "uygun bir gün seçilir ve örgütün tüm üyeleri, torimochinin veya azukarininin (garantörler) arabuluculuğuyla törene katılırlar. şinto tapınağındaki bir sunakta pirinç, bütün bir balık ve tuz yığınları yerleştirilir. oyabun (lider) ve kobun (korunan üye) karşılıklı otururlar. torimochinin, balığı ritüel bir şekilde yerleştirir ve balık pulları ve tuz ekleyerek sake bardaklarını doldururlar.

daha sonra, kobun’a ciddiyetle şu uyarıda bulunurlar: "oyabun'un kadehinden içtikten ve oyabun sizin kadehinizden içtikten sonra, ikka'ya (aile) sadakat ve oyabun'a bağlılık yemini edersiniz. eşimiz ve çocuklarınız açlıktan ölse bile, hayatınıza mal olsa bile artık göreviniz ikka ve oyabun’adır. ölüm gününe kadar başka bir işiniz olmayacaktır. oyabun senin tek babandır, onu ateşin ve suyun içinden takip et." günümüzde yakuza'nın bir kısmı bu giriş ritüellerini modernleştirmeye ve daha düşük bir profil çizmeye karar vermiştir.

bakuto da benzer şekilde katı kurallara sahipti ve kuralları ihlal edenleri şiddetle cezalandırırlardı. özellikle tecavüzü kınıyor, korkaklık, ispiyonculuk ve itaatsizliği bütün grup için haysiyet ve şeref sayıyorlardı. bakuto’lar aynı zamanda "yubitsume" (serçe parmağın bir falanksının kesilmesi) adını verdikleri, suçlunun suçunu telafi etmesi için kullanılan bir cezalandırma yöntemi geliştirdiler. bu uygulama, suçlunun katanayı tam olarak kullanamaması için elini zayıflatma amacını taşıyordu. ancak bu ceza gönüllü olarak yapıldığında, oyabun’un korumasına güvenerek af elde etmenin bir yolu olarak görülüyordu.

bakuto ve tekiya gibi gruplar, japonya’nın çeşitli bölgelerine seyahat eden gezginlerdi. bakuto, osaka ve tokyo'yu bağlayan rotadaki konaklama evlerini tercih ederken, tekiya, kaleleri çevreleyen kasaba ve şehirlerdeki pazarlar ve panayırlara sık sık uğrarlardı. bu konaklama evlerinde "yakuza" kelimesi ilk kez duyulmaya başladı. bu terim, bir iskambil oyunu ile ilgiliydi. o dönemde japonlar, hanafuda adı verilen çiçek ve mevsimlerle süslenmiş bir iskambil destesi kullanıyorlardı. geçen yolcular, bakuto’nun yüksek sesli kumar oyunlarına küçümseyerek bakıyorlardı ve onlara hanafuda kartlarının en düşük puanı olan yattsu (sekiz), ku (dokuz) ve san (üç) ile alay ettiler. bu alaycı terim, japon mafyası olan günümüz yakuza'sının özüne dönüştü.

kart oynamak yasaklandı

1630'lu yıllarda japonya, kendini dış dünyaya kapattı ve yabancılar tarafından getirilen gelenekler yasaklandı. bu yasaklar arasında, portekizliler tarafından önceki yüzyılda tanıtılan iskambil kartları da bulunuyordu. o dönemde japonlar, bu yasaktan kaçmak için kartları oldukça küçük boyutlarda yapmaya başladılar. zamanla, "hanafuda" adı verilen bir kart destesi ortaya çıktı. bu destede, her bir kart yılın on iki ayını temsil ediyordu ve her ay bir çiçek ya da bitki ile ilişkilendirilmişti. bu şekilde, japon kartları batı kartlarından görsel olarak ayrıştırılmaya çalışıldı ve ulusal simgelerin hayatta kalması hedeflendi. hanafuda (çiçek kartları) 1886 yılına kadar yasal olarak tanınmadı.

kadınlar hep ikinci plandaydı

araştırmacılar david e. kaplan ve alec dubro'ya göre, yakuza'daki kadınların yeri uzun süre fahişelik, ev yöneticisi ve ev hanımı rolleri ile sınırlı kalmıştır. ancak, örgüt içinde önemli pozisyonlar elde eden bazı kadın örnekleri de mevcuttur. bu örneklerden biri, 1915 yılında kurulan ve yakuza'nın en etkili grubu haline gelen yamaguchi-gumi'nin lideri kazuo taoka'nın eşi fumiko'dur. kazuo taoka, acımasızlığı nedeniyle "ayı" lakabıyla bilinirken, 1981'deki ölümünden sonra yamaguchi-gumi yaklaşık 13.000 üyesiyle üç yıl boyunca fumiko tarafından yönetildi. fumiko, kocasının danışmanı olarak görev yapıyordu. ancak, isimsiz bir gangster japon gazetesine verdiği demeçte, fumiko'nun mafya klanını etkin bir şekilde yönetmediğini belirtmiştir.

yakuza dövmeleri

ırezumi olarak bilinen yakuza dövmeleri, tokugawa şogunluğu döneminde sosyal düzenin bozulmamasını sağlamak amacıyla kullanılmıştır. bu dövmeler, bir tür kırmızı damga olarak, suçluları ve en alt sınıfları işaretlemek için kullanılırdı. dövmeler görünür yerlere yapılır ve dövme taşıyan kişinin sosyal olarak yükselmesi engellenirdi. bazı durumlarda dövmeler, bir cezalandırma yöntemi olarak da kullanılmıştır. yakuza tarafından aidiyet sembolü olarak benimsenen dövmeler, 1872 ile 1948 yılları arasında yasadışı ilan edilmiştir.

bu dövmelerde yer alan semboller, eski samurayların etik kodu olan bushido'yu çağrıştırır. dövme temaları arasında en sık tekrarlananlardan biri, samuray savaşçılarıdır. bu savaşçılar, şeref ve sadakat değerlerinin sembolü olarak tasvir edilir. yılan figürü, yanlış kararların sonucunda elde edilen yeniden doğuşu simgelerken, kiraz çiçeği (sakura), yaşamın kısa süresinin sembolü olarak kabul edilir, koi balığı ise şans ve zorlukların üstesinden gelmeyi ifade eder. kaplanlar ve ejderhalar da dövme tasarımlarında sıkça yer alır, dünyaya hükmeden bu yaratıklar genellikle vücudun büyük bir kısmını kaplar.

bir efsane: shimizu jirocho

yakuza'nın kökenleri eski samuraylarla doğrudan bağlantılı olmasa da, yakuza üyeleri her zaman samurayların şeref kodu olan "bushido"yu ve içindeki değerlerin (görev veya hayırseverlik) koruyucusu olarak görmüşlerdir. sicilya mafyasına benzer bir şekilde, yakuza'nın halkın ihtiyaçlarını karşıladığı, imparatoru koruyan bir ordu rolü üstlendiği şeklinde efsanelerle süslenmiştir. bu yönden tiyatro, halk türküleri ve edebiyat, yakuza'nın yoksulların dostu olarak hareket eden birçok figürünü popüler hale getirdi. bu karakterlerden en ünlüsü, 1820 yılları civarında shimizu limanı’nda doğan shimizu no jirocho'dur. zengin bir akrabası tarafından evlat edinilen jirocho, genç yaşta pirinç tüccarı olarak kariyerine başladı. 20 yaşındayken gezgin bir keşişin kendisine 25 yaşında öleceğini söylemesi üzerine ailesini ve işini terk edip göçebe bir yaşama adım attı. kısa sürede dövüşçü ve bir çetenin lideri olarak ün kazandı. shimizu’ya geri döndüğünde, sokaklardan sert adamlar, inşaat işçileri ve roninlerden oluşan bir bakuto (kumarbazlar) çetesi kurdu. altı yüz adamı tokyo çevresinde geniş bir bölgeyi kontrol ediyordu ve sık sık tokugawa polisleriyle çatışmalara giriyorlardı. son yıllarında tarım, balıkçılık ve eğitim alanında memleketine katkıda bulunduğu söylense de, son araştırmalar, bu imajın yanlış olduğunu ve jirocho’nun ölünceye kadar çiftçileri acımasızca sömürdüğünü ve şiddete başvurduğunu ortaya çıkarmıştır.

meiji dönemi’nde yakuza

jirocho, tokugawa şogunluğunun 1868'deki çöküşünden sonra ortaya çıkan rejime uyum sağlayan birçok suçludan biriydi. imparatorun gücünü geri getiren meiji devrimi, japonya'da sosyal, politik ve ekonomik alanlarda köklü değişiklikler getirdi ve feodal toplumun sonunu getirerek sanayileşmiş ve emperyalist bir ulusun temellerini attı. bu bağlamda, suç örgütleri, inşaat işçileri, liman işçileri ve arabacılar gibi az düzenlenmiş işgücü piyasalarında ucuz ve itaatkâr iş gücü sağlamada faydalı olduklarını keşfettiler. ayrıca, tesisatçılar, marangozlar ve duvar ustaları için şirketler kuruldu. bunun sonucunda, üye sayısı arttı, çoğu üye sefalet içinde yaşıyor ve derme çatma evlerde barınıyordu.

yakuza, aynı zamanda batı etkisine karşı çıkan aşırı milliyetçi hareketleri desteklemesiyle de dikkat çekti. buna bir örnek, 1875'te kyoshisha'yı (gurur ve vatanseverlik derneği) kuran mitsuru toyama'dır. üç yıl hapis yattıktan sonra politikaya giren toyama, 1881'de genyo¯sha (karanlık okyanus derneği) adında gizli bir milliyetçi örgüt kurdu. 1882'de yapılan ulusal seçimler, japonya tarihinin en kanlı seçimlerinden biri olarak hatırlanır ve toyama'nın aşırı sağcılarla yaptığı anlaşma sonucunda, yakuza demokrat ve liberal adaylara karşı şiddetli bir kampanya yürüttü.

1920'ler ve 1930'larda japonya'nın aşırı milliyetçi ve militarist atmosferinde yakuza kolayca yer buldu. daha sonra, ülkenin ikinci dünya savaşı'ndaki yenilgisi ve abd işgali altında sürdürdükten sonra yakuza, kara borsayı ele geçirip komünistlere göz kulak olma karşılığında piyasanın kontrolünü sağladı. 1950'li yıllarda, suç örgütü uyuşturucu ticareti, fuhuş, eğlence sektörü, atık geri dönüşümü, sinema ve spor (özellikle sumo ve beyzbol) gibi birçok alanda faaliyetlerini genişletti.

yakuza'nın varlığı uzun süre gözle görülür bir şekilde devam etti. çeşitli klanların merkezleri kolayca tanınabilir durumdaydı çünkü armaları ve grup isimleri binaların cephelerine basılıyordu. bu, kendilerini samurayların devamı ve japon değerlerinin vücut bulmuş hali olarak sunan kişilere verilen bir saygıydı. ancak bu algı, 1991'de yakuza'nın "boryokudan" yani "şiddet grubu" olarak tanımlanması ve romantik havasının ortadan kaldırılmasıyla değişmeye başladı.