epitaph 2018 tarihli bir god is an astronaut albümü olup, mortal coil, winter dusk / awakening ve medea gibi, atmosferinde ve karmaşasında kaybolup gidilesi şarkılar barındırmaktadır.

mortal coil

yükünüz yol alabilmek için çok fazla ve hayat bir tren vagonu misali sadece küçücük bir bedelle alıp yüklenemiyor sizi; ve yük aldıkça batan bir gemi gibi gittikçe yük oluyorsunuz hayata. hayat bütün yüklerinizi savurup duruyor kargaşasında. bir anlık bir durulma yetiyor tüm sarsıntıyı hissetmeye, içinizdeki kalabalığın uğultusunu duyup bir siren sesi gibi acı içinde sürüklenip gitmeye, ta ki gözden tamamen yok olup gidinceye kadar. spotify

winter dusk / awakening

sisli bir kış sabahı, alıp saklıyor hayallerinizi alacakaranlığında, siz ise bir manzara gibi uzaktan seyre dalıyorsunuz sadece; bir hayalin renge büründüğünde ne kadar devasa bir şeye dönüşebildiğini görüyorsunuz zihninizin dansa kaldırıldığı o soğuk ve donuk evrende. ve sadece 5 dakika 40 saniye yetiyor uyanmanız için, ardından eşsiz bir renge düşmüş bir halde buluyorsunuz bedeninizi. tek eksiğin ne olduğunu anlıyorsunuz böylece, boyamayı unuttuğunuzu fark ediyorsunuz benliğinizi ve içindeki hayalleri. spotify

medea

upuzun bir boşlukta, yapayalnız bir kabusta, üstelik her şey alabildiğine netken ve içinizdeki acı sanki yüzünüze bir güneş gibi tutulmuşken, hiçbir zaman uyanamayacağınızı bilmekle eş değer bir melodi. hani bir an vardır, her şey kırılır ve siz son şarkıya gelene kadar geçtiğiniz o sıradan eşik, bilinmezliklerle tümseklerin arasında engebeli bir dağ olur; içinizdeki netliğe karşılık size tek yansıyan karanlık lekelerdir. işte o lekeler arasından ışığa çıktı medea, karanlığından kaçıp kurtuldu. spotify

Metallica'yı Komple Rock Efsanesi Haline Getiren The Black Album'un İncelemesi