nefes almanın nedensiz güçle$tiği, insanı derin dü$üncelere götüren mekanlar; nereye baksan konu$uyor, bir $eyler anlatıyor sanki.. bağırmak istiyorsun sen de ama nafile, boğazında bir düğüm kalıyor sadece..

sirkeciden kalkıp halkalıya kadar giden banliyöler vardır. ilk orada hissettim ben bunu. özellikle cankurtaran, kumkapı ve yenikapıudan geçerken içimdeki burukluk tavan yaptı. sanki trendeki herkes ölümü bekliyor.. sonra fotoğraf çektiğim yerleri gördüm kirli camlardan, hiç varamayacağımı sandım florya'ya..

nedendir bilinmez arabalı vapurların çay servisi yapan kapalı alan da aynı duyguyu hissettiriyor. bardak altlarının eskiliği ba$ka ba$ka hikayeler anlatıyor sanki, çaydaki acılık yıllanmı$ hissi veriyor. insanlar nedensiz yolculuk ediyormu$ ordan oraya savruluyormu$ gibi, etrafına bakmıyor kimse..

son olarakta ankara'da ankaraya binmeden bilet alınan o gi$e memuruna uzun süre bakacaksam ağlayabilirim. o abinin bütün hayatını dinlemek istiyorum. hiç yüzüme bakmıyor, "ne dü$ünüyorsun be adam"demek istiyorum bağıra bağıra!

otogarlar.

hep ayrılık kokarlar.
biraz da sidik. :/

annenin olmadığı mutfak.

yapraklarını dökmüş ağaçlarla dolu ıssız bir orman. havanın kapalı olması şart tabi. betimlerken bile hüzünlendim.

eski ve terk edilmiş evler. viraneler. artık o neşe yoktur.

anane babane evleri.

köyler;insanlar yeniye alışamamış eski evler eski insanlar yokolmuş göçten dolayı az sayıda kişi kalmış bu yerlerde

fener-balatın sokakları.

(bkz: haydarpaşa garı)

(bkz: gülhane parkı) buram buram hem de.