insan neden çocukluğunda daha mutludur? neden hep eski günleri özlemle anarız?

schopenhauer bunu entelekt kavramı ile açıklar:

çocukluk yıllarında hayatta kalma ve üreme arzusunu kontrol eden “istenç” pek ön planda değildir, çocukken daha ziyade dünyayı keşfetmeye ve onunla ilgili bilgi toplamaya çalışırız. yani entelektüel benliğimiz daha meşguldür. dünyanın nasıl işlediğini keşfederken her yeni deneyim bize heyecan verici gelir ve bundan gayrı çok az beklentimiz olur dünyadan.

çocukluk yıllarında aslında “tasarım olarak dünya”yı görürüz. ister bir yaratı ürünü deyin, ister rastgeleliğin kendine yeten tam takır bir işleyişi; bu farklı olanı ilk kez deneyimlemenin hazzı, bize dünyanın eksiksiz ve özünde iyi bir yer olduğunu düşündürür. her gün farklı bir sürpriz ve hayran olunacak yeni bir öge…

fakat ergenlik yıllarının yaklaşması ile birlikte dünya ile ilgili daha bütünsel bir kavrayış edinmiş oluruz. algılarımızın açılması ve çocuklukta eksik olan empatinin gelişmesi ile birlikte olguları ve kişileri daha rasyonel bir biçimde değerlendirmeye başlarız. bunun yanı sıra cinsel dürtüler ön plana çıkmaya başlar ve yalnızca entelektüel birer varlık olmadığımız; bedenimizi etkisi altına alan “istenç”in dayattığı, ölesiye ihtiyaç duyduğu aşk, şefkat, seks, arkadaşlık, para ve statü gibi gereksinimlerimiz sebebi ile dünyanın maddesel boyutuna da muhtaç olduğumuz gerçeği gün yüzüne çıkar. 

ömründe ilk kez dünyayı gerçekte olduğu gibi gören genç benliğimiz bunu kabullenemez ve isyan eder. dünyayı anlamak ile geçen yılların ardından onu kabullenemeyiş ve inkar etme eylemi baş gösterir bedenimizde. ergenlik yıllarında asi ve kuralsız olmamız bu yüzdendir. dünyayı reddediş ve sonrasında gelen eskiye dönme arzusu bizi bir başka canlıyı aynı ızdırabın pençesine atmaya zorlar:

Ünlü Alman Filozof Arthur Schopenhauer'den Bıçak Etkisi Yaratan Alıntılar