crixus, tarihçilerin kayıtlarına göre kelt kökenli bir gladyatör. keltler, savaşçı doğası ve cesaretiyle bilinirler. gladyatörlük yapmadan önce roma’ya esir düşmüş ve diğer birçok tutsak gibi kendini gladyatör okullarından birinde yani batiatus hanesinin içinde bulmuş. crixus, arenalarda sadece hayatta kalmayı değil, kazandığı zaferlerle kendini kanıtlamayı seçmiş biriydi. spartacus’un liderlik ettiği meşhur köle isyanı, capua’daki batiatus hanesi'nde başlamıştı. o okulda spartacus’le birlikte crixus da vardı. ikisi de arenaların vahşetiyle sınanmış, özgürlük için yanıp tutuşan insanlardı. başlangıçta yan yana savaştılar, birbirlerini tamamladılar. crixus, köle ordusunun spartacus’tan sonraki en önemli liderlerinden biri haline geldi.

crixus’un "köle" ordusundaki yeri, bir savaş tanrısı gibiydi. fiziksel gücü, dövüş teknikleri ve karizmasıyla isyancı kölelere cesaret aşılıyordu. ancak burada bir detay belirtmem lazım: crixus, spartacus kadar stratejiye kafa yoran biri değildi. onun savaşı, daha çok kan ve zafer içindi. roma’nın zulmüne karşı öfkesini, dövüş meydanlarında vahşi bir kararlılıkla sergiliyordu. crixus ve spartacus’un ilişkisinde hem dostluk hem de fikir ayrılıkları vardı. isyanın başında iki liderin uyumu dikkat çekiciydi, yani öyle fikir ayrılıklarına düşmüyorlardı. ancak zamanla, idealleri farklılaşmaya başladı. spartacus daha uzun vadeli bir özgürlük mücadelesi planlarken (alpler’i geçip köleleri memleketlerine götürme fikri), crixus, roma’ya karşı doğrudan savaş açmayı tercih ediyordu. bu fikir ayrılığı, ordunun bölünmesine neden oldu. crixus ve spartacus'ün yolları ayrıldı ve crixus, roma’ya karşı kendi ordusuyla savaşma kararı aldı.

bu ayrılık, crixus’un sonunu getirdi. spartacus’ün gücünden uzaklaşan crixus ve beraberindeki "köle" ordusu, roma lejyonlarının karşısında daha savunmasız kaldı. mö 72 yılında, crixus liderliğindeki köle ordusu, roma’nın güçlü generallerinden biri olan lucius gellius tarafından yok edildi. crixus, bu savaşta öldürüldü. öldüğünde, bir efsane gibi savaşıyordu ama üstün roma ordusuna karşı dayanamadı. spartacus, yakın dostu ve silah arkadaşı crixus’un ölümünü büyük bir hüzünle karşıladı ve onun anısına, roma’ya karşı yapılan bir sonraki savaşta 300 roma vatandaşını esir alarak onları gladyatör gibi dövüştürdü.

bu, hem bir intikam hem de crixus'a bir veda niteliğindeydi.