1970'lerde psikoloji profesörü bruce alexander tarafından gerçekleştirilen; uyuştucu maddelerin bağımlılık yaptığı sonucunu veren diğer deneylerdeki mantık hatasını aşmak amacıyla hazırlanmış bir deneydir.

süreç şöyle işler: kafesteki fareye biri kokainli biri saf olmak üzere iki farklı su sunulur. fare zamanla kokainli suyu tercih etmekte ve nitekim bağımlı olmakta, sonunda da ölmektedir. ancak bruce alexander deneyde bir sorun olduğunu fark eder. farenin kokainli su dışında tercih edebileceği bir eylem söz konusu değildir. bunun üzerine bir fare parkı kurar. içinde tekerlekler, tüneller, güzel fare yemekleri, toplar vardır. ve gene biri kokainli biri saf olmak üzere iki şişe su verir. sonuç elbette değişecektir. fareler kokainli suyu ya tercih etmezler ya da nadiren içerler ve hiçbiri ölmez.

bunun üzerine bruce alexander deneyi genişletir. en baştaki sorunlu deneyde olduğu gibi birkaç fareyi boş bir kafese kokainli su ile birlikte koyar ve fareler bağımlı hale gelir. daha sonra onları fare parkına yerleştirir. fareler ara ara yoksunluk krizi yaşamış fakat kısa sürede bağımlılıklarından kurtulmuşlardır.

sonuç olarak bruce alexander bağımlılığın madde ile değil iletişim yoksunluğuyla ilgili olduğunu savunur. toplumla bağ kuramamış, mutsuz, yalnız bir birey başka şeylerle, uyuşturucuyla bağ kuracaktır. yani bu maddeleri kullanan kişileri toplumdan dışlamak, onları izole etmek, yasaklamak bir çözüm olmayacaktır.