her yil biraz daha az beklentisi olan insandir.

once aileyle gecirilen yilbasindan vazgecilir, sonra sevgiliyle olan yilbasindan...

ardindan bari yilbasinin ertesi gunu yanimda olsun dedigin insanlar birer birer azalirlar ve en sonunda yilbasi gununde ve ertesi gununde bile calismak koymaz insana.

gitgide ozgurlesen ve hafifleyen insandir.

her hafta sonu gittiği mekanda sırf bir sene bitiyor diye çift katı, beş katı tarife uygulandığını görüp evde 100' lük vodka ile

gününü biterecek olan insan evladıdır.

sizi başından savmaya çalışıyor olabilir.

misal:
- yılbaşı gecesi için bir planın var mı?
- yoo... bi planım yok, kafama göre takılacağım.
- :)) iyi o zaman sana bir teklifim v...
- yok ben erkenden yatacam!
- ...

(bkz: based on a true story)

not: sonra bir de insana öğüt verirler "biraz sosyal ol, hayattan zevk almaya bak, arkadaşlarınla daha sık vakit geçir..." bilmem ne...
e denedik yüzde yüz çalışmıyor!!?
plansızlık, yalnızlık her zaman bir seçim olmuyor... itinayla seçtiriyorlar adama... (bkz: seçtirilmiş yalnızlık)

victoria secret show varken evde oturması gerektiğini bilen insandır.

''yılbaşı'' kelimesini görüp duyduğu her an karnına kramplar giriyor, kusmamak için kendini zor tutuyordur.
ne de hassas ne de iyi ne de güzel insandır o.
kendimi bildim bileli ''özel gün'' kavramından haz etmem. bana fırsatların olgunlaştığı her gün özeldir gibi geliyor fakat şu insanların kutlamaya bayıldığı günleri kelimenin tam anlamıyla azap içinde geçiyorum.
onların mutlulukları, iyilikleri, sahip oldukları ve olmayı planladıkları şeyler, benim yapamadığım - bürünemediğim her kimliği yüzüme tokat gibi indiriyor.
özlediğin, yanında iyi hissedeceğin hiç kimsenin olmayışı ışıklı tabelalarda yazılmış, tüm gün görebileceğin her yerdeymiş gibi.
hiç kimseymiş, kimsesizmişsin gibi..