İnsan Özünde Kötü müdür, Değil midir?
sıradan toplumlarda orantısız miktarda şiddet ve suç, antisosyal kişilik özelliklerine sahip küçük bir azınlık tarafından işlenmektedir. ve daha da küçük bir yüzde, antisosyal özellikler yelpazesinin en uç noktasında yer alan, sadistçe şiddet eylemleri gerçekleştirme olasılığı en yüksek olan psikopatlardır.
ancak, kötü kişilik tiplerinin orantısız katkısının yanı sıra, diğer pek çok şiddet önceden tasarlanmış olmaktan çok dürtüsel olarak işlenir ve bu tür faillerin çoğu, daha sonra eylemlerinden gerçekten pişmanlık duyar veya utanır. insanlar arası şiddet genellikle dürtüsel, korkulu, güvensiz, tutkulu, intikamcı veya yanlış yönlendirilmiş kişiler tarafından gerçekleştirilir. bunların çoğu reaktif saldırganlıktır. yalnızca bazı şiddetler önceden tasarlanmış, hesaplanmış veya yırtıcıdır (proaktif saldırganlık). şiddet ve suçun gruplar tarafından işlenmesinde akran baskısı ve nüfuzunun da büyük bir faktörü vardır.
şiddet ve suça katkıda bulunan bariz faktörlerden birkaçı şunlardır
1. zayıf veya yozlaşmış hükümet ve yasa uygulama sistemlerine sahip, suçluların cezasız kaldığı görülen ülkeler.
2. sosyoekonomik statüde daha düşük, dezavantajlı, yetersiz eğitimli veya yetersiz istihdam edilen topluluklar.
3. uzun toplu travma, baskı ve ayrımcılık geçmişleri nedeniyle sosyal dokuları büyük ölçüde zarar görmüş topluluklar.
4. yüksek oranda alkol ve uyuşturucu kullanımı.
5. düşük zeka (saldırganlıktan çok suç için geçerlidir ve muhtemelen yukarıda listelenenler gibi sosyolojik faktörlerin ana neden olmadığı topluluklardaki suçlular için daha fazla geçerlidir).
6. beyin bozuklukları, beyin yaralanmaları, akıl hastalıkları ve gelişimsel bozukluklar (suçtan çok saldırganlık için geçerlidir; bu gruplarda saldırganlık oranları genel nüfusa göre daha yüksek olsa da, bu tür bozuklukları olan kişiler genel olarak daha büyük risk altındadır. kendine zarar verme ve başkalarına zarar verme, başkalarına zarar verme).
7. kültür veya geçmiş ne olursa olsun, şiddetin çoğu genç erkekler tarafından işleniyor (bu, biyoloji ve evrimsel psikolojinin basit bir gerçeğidir).
kötü şeyler yapan insanlar genellikle kendilerini kötü olarak görmezler
insanlar genellikle yaptıkları şeyin zararlı etkilerini en aza indirmeye veya nedenlerini rasyonelleştirmeye eğilimlidirler. genellikle eylemlerini, deneyimlenen etkiden çok daha önemsiz görürler. mağdurun onları tehdit ettiği, kışkırttığı veya onlara yapılanları hak ettiği duygusuna sahiptirler.
hitler bile kendisini ve alman halkını, özellikle de (solcularla birlikte) almanya'nın birinci dünya savaşı'ndaki yenilgisinden ve buna müteakip ezici ekonomik koşullarından ve aşağılanmasından sorumlu tuttuğu yahudilerin kurbanları olarak görüyordu.
sekiz milyon insanın infaz emrini vermiş olan adolf hitler, sekreteri traudl junge tarafından arkadaş canlısı, babacan birisi olarak tavsif edilmiştir. hitler, vejetaryendi ve insanların çoğundan daha zeki olarak nitelediği köpeği blondi öldüğünde teselli edilemeyecek derecede üzgündü.
politikaları ülke halkının belki dörtte birini öldüren kamboçya'nın lideri pol pot, tanıdıkları tarafından yumuşak dilli ve nazik bir fransız tarihi öğretmeni olarak biliniyordu.
joseph stalin, hapisteki on sekiz ay boyunca asla küfür etmeyen ve bağırmayan, inanılmaz derecede sakin, örnek bir mahkum olarak görülüyordu. daha sonra siyasi çıkarlar için milyonları yok edecek türden bir insan olacağı bilinmiyordu.
kötü insanların cidden nazik bir tarafı olabileceğinden, suçlarını rasyonalize etme veya mazur görme korkusuyla nezaketleriyle empati kurmakta tereddüt ediyoruz. bu insanların geceleri nasıl evlerine gidip çocuklarını şefkatle öpüp onlarla oynadığını, köpeklerini nasıl sevdiklerini, klasik müziği takdir ettiklerini ve felsefe okuduklarını anlamakta güçlük çekiyoruz. ancak bu tür insanlar bize türümüzle ilgili ilginç bir gerçeği hatırlatıyor. biz sadece hayvanların en zekisi değiliz. ayrıca ahlaki eğilimlerin nadir ve şaşırtıcı bir kombinasyonuna sahibiz. türlerin en kötüsü ve aynı zamanda en iyisi olabiliriz.
yine de çoğu zaman akla, nezakete ve işbirliğine bağlı olarak aptallık, gaddarlık ve hurafenin tam tersi harika şeyler yaparız. türümüzü ayıran teknolojik ve kültürel harikalar, zekamızla birleşen bu nitelikler sayesinde mümkün olmaktadır.
kalp ameliyatı, uzay yolculuğu ve opera hepsi uzak atalarımızı hayrete düşürecek gelişmelerdendir. bununla birlikte insanoğlu, evrimsel bir bakış açısıyla daha da önemlisi, hoşgörü, güven ve anlayış da dahil olmak üzere oldukça istisnai bir birlikte çalışma becerisine sahip olma kapasitelerine de bağlıdırlar. bunlar, türümüzün istisnai olarak iyi olarak düşünülmesine neden olan niteliklerden bazılarıdır.
kısacası, insanlıkla ilgili büyük bir tuhaflık, tarif edilemez gaddarlıktan yürek burkan cömertliğe kadar uzanan ahlaki yelpazemizdir. biyolojik açıdan bakıldığında, bu çeşitlilik çözülmemiş bir sorun teşkil etmektedir. iyi olmak için evrimleştiysek, neden aynı zamanda bu kadar aşağılığız? ya da kötü olmak için evrimleştiysek, nasıl oluyor da bu kadar iyi huylu olabiliyoruz?
insan iyiliği ve kötülüğünün birleşimi modernitenin bir ürünü değildir
yakın zamandaki avcı toplayıcıların davranışlarından ve arkeoloji kayıtlarından bir yargıya varmak gerekirse, yüz binlerce yıldır insanlar yiyeceklerini paylaştılar, işlerini paylaştılar ve muhtaçlara yardım ettiler. pleistosen (buz devri) atalarımız birçok yönden tamamen hoşgörülü ve barışçıldı. yine de aynı kaynaklar, atalarımızın herhangi bir nazi uygulaması kadar iğrenç olan işkence ve çeşitli zulümlerle infazlar uyguladığını da göstermektedir. elbette günümüzdeki gaddarlık ve şiddet kapasitesi herhangi bir gruba özgü değildir. çeşitli nedenlerle, belirli bir toplum onlarca yıldır istisnai bir barış yaşarken, bir başkası istisnai şiddet spazmlarına maruz kalmış olabilir. ancak bu, zaman içinde ve dünya çapında insanların doğuştan gelen herhangi bir farklılıklara sahip olduğunu göstermemekte, her yerde insanların hem erdeme hem de şiddete aynı eğilimi olduğu görülmektedir.
bebekler de benzer bir çelişkiyi eğilimlerinde gösterirler. bebekler konuşmaya başlamadan önce gülümseyip kıkırdarlar ve bazen ihtiyacı olan arkadaş canlısı bir yetişkine yardım ederler; bu, birbirimize güvenmeye yönelik doğuştan gelen yatkınlığımızın olağanüstü bir göstergesidir. bununla birlikte, diğer zamanlarda, aynı iyi kalpli yavrular, istediklerini elde etmek kulakları sağır eden çığlıklar atmakta ve öfkelenmektedirler.
özgeciliğin ve bencilliğin bu paradoksal birleşimi için iki klasik açıklama var
her ikisi de sosyal davranışımızın büyük ölçüde biyolojimiz tarafından belirlendiğini varsayar. her ikisi de, dikkate değer iki eğilimimizden yalnızca birinin genetik evrimin ürünü olduğu konusunda hemfikirdir. bununla birlikte, kişiliğimizin hangi tarafının kabul gördüğü konusunda farklılık gösterirler.
bir açıklama, hoşgörü ve uysallığın insanlığın doğasında olduğunu öne sürüyor. bu görüşe göre, özünde iyi olmamıza rağmen, yozlaşmamız, sürekli barış içinde yaşamamıza engeldir. bazı dini düşünürler, bu durum için şeytan veya ilk günah gibi doğaüstü güçleri suçlarlar. seküler düşünürler bunun aksine, kötülüğün ataerkillik, emperyalizm veya eşitsizlik gibi toplumsal güçler tarafından üretildiğini hayal etmeyi seçebilirler. her iki durumda da, iyi doğduğumuz; ancak yozlaşmaya yatkın olduğumuz varsayılmaktadır. diğer açıklamaysa, doğuştan gelenin bizim kötü yanımız olduğunu iddia etmektedir.
yüzyıllar boyunca insanlar, bu karşıt görüşlerden birini veya diğerini benimseyerek kafa karıştırıcı bir dünya anlayışını basitleştirdiler. jean jacques rousseau ve thomas hobbes, alternatifler için klasik ikonlardır.
rousseau, insanlığın içgüdüsel olarak iyi olduğunu, hobbes ise insanlığın doğuştan kötü olduğunu savunmuştur
her iki görüşlerin de bazı değerleri var. tıpkı saldırganlığa yol açabilecek kendiliğinden bencil duygulara sahip olmamız gibi, insanların doğuştan nezaket eğilimlerine sahip olduğuna dair pek çok kanıt vardır. hiç kimse bir tür eğilimin diğerinden biyolojik olarak anlamlı veya evrimsel olarak daha etkili olduğunu söylemenin bir yolunu bulamamıştır.
siyasetin müdahalesi, tartışmayı sonuçlandırmayı daha da zorlaştırmakta, çünkü bu soyut teorik analizler toplumsal öneme sahip tartışmalara dönüştüğünde, her iki taraf da duruşlarını sertleştirme eğiliminde olmaktadır. eğer bir rousseau'cu iseniz, temel insan iyiliğine olan inancınız muhtemelen sizi kitlelere inanan, sosyal adalet için barışçıl, uysal biri olarak işaretler. eğer bir hobbescuysanız, insan güdülerine ilişkin alaycı görüşünüz, sosyal kontrole, hiyerarşiye değer vermeye ve savaşın kaçınılmazlığını kabul etmeye ihtiyaç duyduğunuzu gösterir. tartışma, biyoloji veya psikolojiden çok sosyal nedenler, politik yapılar ve ahlaki zemin üzerinde gerçekleşmektedir.
taraflardan birinin hatalı olduğunu kanıtlamaya ihtiyaç duymak yerine, tartışmanın hiç mantıklı olup olmadığını kendimize sormalıyız. bebekler bizi doğru yöne işaret ediyor: rousseau ve hobbes sonuna kadar haklılardı. rousseau'nun iddia ettiği gibi doğal olarak iyiyiz ve hobbes'un iddia ettiği gibi doğal olarak benciliz. iyilik ve kötülük potansiyeli her bireyde mevcuttur. biyolojimiz, kişiliklerimizin çelişkili yönlerini belirler ve toplum her iki eğilimi de değiştirir. tıpkı bencilliğimizin abartılabileceği veya azaltılabileceği gibi, iyiliğimiz de yoğunlaşabilir veya dejenere olabilir.
doğuştan iyi ve doğuştan kötü olduğumuzu bir kez kabul ettiğimizde, kısır eski argüman yerini büyüleyici yeni sorunlara bırakır. rousseaucular ve hobbesçuların her ikisi de kısmen haklıysa, o zaman garip davranışsal eğilimler kombinasyonumuzun kaynağı nedir? diğer türler, özellikle kuşlar ve memeliler üzerinde yapılan çalışmalardan, doğal seçilimin çok çeşitli eğilimleri destekleyebileceğini biliyoruz. bazı türler nispeten rekabetsiz, bazıları nispeten agresif, bazıları her ikisi, bazıları da hiçbiri. insanları tuhaf yapan kombinasyon, normal sosyal etkileşimlerimizde son derece sakin olmamız ve yine de bazı durumlarda kolayca öldürecek kadar saldırgan olmamızdır.
öte yandan, birçok yönden insanlar ve primatlar gerçekten de aynı şekilde davranırlar
şempanzeler ve bonobolar, insanlarla en yakın ve eşit derecede akraba olan iki maymun türüdür. şaşırtıcı bir çift oluşturmaktadırlar. birbirlerine o kadar benziyorlar ki, her ikisi de bilindikten sonra yıllarca ayrı türler olarak kabul edilmemiştir. iki kardeş türün her biri, insanlarla kapsamlı davranışsal benzerlikler paylaşmaktadır. yine de birçok yönden toplumsal olarak karşıtlardır. şempanzelerde erkekler dişilere baskındır ve nispeten şiddetlidirler. bonobolar arasında dişiler genellikle erkeklere baskındır, şiddet sessizdir ve erotizm sıklıkla saldırganlığın yerini almaktadır. davranışsal karşıtlıkları, şu ana soruyla bir bütündür: neden insanlar hem bonobolar gibi son derece hoşgörülü hem de şempanzeler gibi çok şiddete meyillidir?
bununla birlikte, diğer güçlü argüman buna karşı çıkmaktadır. bir yandan, insan varyasyonu sınırlıdır. gerçekten karakteristik toplum biçimlerine sahibiz. insanlar hiçbir yerde babunlar gibi birliklerde veya goriller gibi izole haremlerde veya şempanzeler veya bonobolar gibi tamamen rastgele topluluklarda yaşamazlar. insan toplulukları, daha büyük toplulukların parçası olan gruplar içindeki ailelerden oluşur; bu, türümüze özgü ve diğer türlerden farklı bir düzenlemedir.
steven pinker'in önemli eseri, the better angels of our nature kitabı , şiddetin son birkaç yüzyılda nasıl ve neden önemli ölçüde azaldığına dair bizlere önemli sayıda veri sağlamıştır. buna katkıda bulunan pek çok faktör arasında en önemli olanı, devlet biçiminde (başlangıçta dini ve otoriter ve daha sonra birçok ülkede demokratik olan) merkezi toplumsal kontrolün kurulmasıydı. modern toplumlarda özdenetim normlarında (ve hatta muhtemelen kapasitesinde) bir artış olmuştur. yaşam standartlarının, okuryazarlığın, eğitimin, istihdamın ve sağlığın iyileştirilmesinin de elbette büyük katkısı olmuştur. ekonomik karşılıklı bağımlılık, kozmopolitlik, bunun sonucunda ortaya çıkan genişleyen grup içi ("biz") kavramı ve genel olarak insanların kendilerinden çok farklı olan başkalarının bakış açılarını anlama konusundaki artan yetenekleri de büyük kötülüğün azalmasına katkıda bulunmuştur.
bunun yanında internet ve sosyal medya, insan doğasının hem en iyi hem de en kötü yönlerini çoğalttı, hem yüksek hem de düşük kaliteli bilgiye erişimi artırdı, bireylerin ve grupların bilgiyi her yere yayma yeteneklerini eşitledi, geleneksel grup sınırlarını yıktı.
kötü şeyler yapan insanlar genellikle eylemlerinin iyi yönde olduğuna inanmaya eğilimlidirler ya da eylemlerinin haklı olduğunu ya da o kadar da önemli olmadığını rasyonalize ederler. biyolojik ve kültürel evrim, şiddeti ve kini frenledi ve işbirliğini ve hatta merhameti destekledi . tarihin uzun görünür diliminde, insan toplumları içinde ve arasında daha az şiddete ve daha fazla karşılıklı bağımlı işbirliğine yönelik düzensiz ama açık bir eğilim olmuştur.
özetle, kötü bir eylemin kurbanı olmak son derece yıkıcı, moral bozucu ve hayal kırıklığı yaratıyor ve kurbanlara kötülüğün göründüğü kadar yaygın olmadığını söylemek onların travmasını azaltmamaktadır. ancak dünyanın yaygın bir şekilde kötü bir yer, çoğu insanın doğuştan "kötü" olmadığını ve dünyanın giderek daha az şiddet içeren bir yer haline geldiğini bilmek bu konuda bizlere biraz yardımcı olabilmekte, kötülüğün daha da azalacağına yönelik iyimserliğimizi artırmaktadır.
kaynaklar:
steven pink- the better angels of our nature
milgram experiment (bkz: milgram experiment)
stanford prison experiment (bkz: stanford prison experiment)
human evil: the myth of pure evil and the true causes of violence
Hoşgörü Taraftarı Birinin Hoşgörüsüzlüğü Tolere Etmemesi: Hoşgörü Paradoksu
