Tarihin En Acımasız Faşist Diktatörlerinden Biri: Francisco Franco
franco, 1892'de galiçya'daki (kuzeybatı ispanya) el ferrol sahil kentinde ve donanma merkezinde doğdu. aile hayatı pek de mutlu sayılmazdı, çünkü ispanyol deniz idari birliği'nde subay olan babası eksantrik, savurgan ve biraz da ahlaksızdı. yaşıtı olan diğer çocuklara göre daha disiplinli ve ciddi olan franco, dindar ve muhafazakâr bir üst orta sınıf roma katoliği olan annesine yakındı. kendisinden önceki dört kuşak ve ağabeyi gibi franco da aslında deniz subayı olarak kariyer yapmayı hedefliyordu, ancak deniz harp okulu'na kabullerin azalması onu orduyu seçmeye zorladı. 1907 yılında, henüz 14 yaşındayken toledo'daki piyade akademisi'ne girdi ve üç yıl sonra mezun oldu.
franco, 1909'da başlayan ispanyol fas'ındaki sömürge seferlerinde aktif görev almak için gönüllü oldu ve 1912'de 19 yaşındayken oraya transfer edildi. ertesi yıl faslı yerli süvarilerden oluşan seçkin bir alayda üsteğmenliğe terfi etti. birçok ispanyol subayının özensizlik ve profesyonellikten yoksunlukla karakterize edildiği bir dönemde, genç franco birliklere etkili bir şekilde komuta etme yeteneğini çabucak gösterdi ve kısa sürede tam bir profesyonel adanmışlıkla ün kazandı.
birliğinin harekât hazırlıklarına büyük özen gösterir ve birliklerin refahına normalden daha fazla dikkat ederdi. son derece dürüst, içine kapanık ve nispeten az sayıda yakın arkadaşı olan bir adam olarak tanınır ve tüm anlamsız eğlencelerden uzak dururdu.
1915 yılında ispanyol ordusundaki en genç yüzbaşı oldu. ertesi yıl karnından aldığı bir kurşunla ağır yaralandı ve iyileşmek için ispanya'ya döndü. 1920'de yeni örgütlenen ispanyol yabancı lejyonu'nun ikinci komutanı olarak seçildi ve 1923'te tam komutayı devraldı. o yıl carmen polo ile evlendi ve bu evlilikten bir kızı oldu.
faslı isyancılara karşı yürütülen kritik harekâtlar sırasında lejyon, isyanın sona erdirilmesinde belirleyici bir rol oynadı. franco ulusal bir kahraman haline geldi ve 1926 yılında, 33 yaşındayken tuğgeneralliğe terfi etti. 1928'in başında saragossa'da yeni kurulan genel askeri akademi'nin müdürlüğüne getirildi.
1931'de monarşinin yıkılmasının ardından, yeni ispanya cumhuriyeti'nin liderleri büyük ve çok ihtiyaç duyulan bir askeri reform gerçekleştirdi ve franco'nun kariyeri geçici olarak durduruldu.
genel askeri akademi feshedildi ve franco faal olmayanlar listesine alındı. koyu bir monarşist olmasına ve kralın meclisinde bir centilmen olma onuruna sahip olmasına rağmen franco hem yeni rejimi hem de geçici rütbesini mükemmel bir disiplinle kabul etti.
muhafazakâr güçler 1933'te cumhuriyetin kontrolünü ele geçirdiğinde franco yeniden aktif komuta kademesine getirildi; 1934'te tümgeneralliğe terfi etti. ekim 1934'te, üç muhafazakâr üyenin hükümete alınmasına karşı çıkan asturyalı madencilerin kanlı ayaklanması sırasında, franco isyanı bastırmak için göreve çağrıldı. bu operasyondaki başarısı ona yeni bir şöhret kazandırdı.
mayıs 1935'te ispanyol ordusunun genelkurmay başkanlığına atandı ve daha önceki reformların çoğunu yerinde bırakmasına rağmen disiplini sıkılaştırmaya ve askeri kurumları güçlendirmeye başladı.
iktidardaki koalisyonun partilerinden biri olan radikalleri zayıflatan bir dizi skandalın ardından parlamento feshedildi ve şubat 1936'da yeni seçimlerin yapılacağı ilan edildi. bu zamana kadar ispanyol siyasi partileri iki gruba ayrılmıştı: sağcı ulusal blok ve solcu halk cephesi. seçimlerden sol zaferle çıktı, ancak yeni hükümet ispanya'nın sosyal ve ekonomik yapısındaki çözülmenin hızlanmasını engelleyemedi. franco hiçbir zaman bir siyasi partiye üye olmamasına rağmen, artan anarşi onu hükümete olağanüstü hal ilan etmesi için başvurmaya itti.
başvurusu reddedildi ve genelkurmay başkanlığından alınarak kanarya adaları'ndaki belirsiz bir komutanlığa gönderildi. bir süre kendisini hükümete karşı askeri bir komploya adamayı reddetti, ancak siyasi sistem parçalandıkça sonunda isyancılara katılmaya karar verdi.
franco'nun 18 temmuz 1936'da şafak vakti askeri isyanı alkışlayan manifestosu kanarya adaları'ndan yayınlandı ve aynı sabah anakarada ayaklanma başladı. ertesi gün fas'a uçan franco, 24 saat içinde bu protektora bölgesini ve buradaki ispanyol ordusunu sıkı bir şekilde kontrol altına aldı.
ispanya'ya indikten sonra franco ve ordusu, hükümetin elinde bulunan madrid'e doğru yürüyüşe geçti. milliyetçilerin ilerleyişi şehrin eteklerinde durduğunda, askeri liderler madrid'i ve ülkeyi kendi ellerine teslim edecek nihai saldırıya hazırlanırken, cumhuriyete muhalif isyancı milliyetçi hükümetin de başında olacak bir başkomutan ya da generalissimo seçmeye karar verdiler.
askeri yeteneği ve saygınlığı, mezhepçi siyaset ve komplolarla lekelenmemiş siyasi sicili ve adolf hitler'in almanya'sından ve benito mussolini'nin italya'sından askeri yardım alma konusundaki kanıtlanmış becerisi nedeniyle franco açık bir seçimdi. kısmen tipik bir ispanyol "siyasi generali" olmadığı için franco 1 ekim 1936'da yeni milliyetçi rejimin devlet başkanı oldu. ancak isyancı hükümet üç yıldan fazla bir süre boyunca ülkenin kontrolünü tam olarak ele geçiremedi.
franco temelde askeri bir diktatörlük olan bir hükümete başkanlık ediyordu, ancak desteğini genişletmek için düzenli bir sivil yapıya ihtiyaç duyduğunu fark etti; bu yapı esas olarak sol karşıtı orta sınıflardan elde edilecekti. 19 nisan 1937'de falange (ispanyol faşist partisi) ile carlistleri birleştirerek isyancı rejimin resmi siyasi hareketini oluşturdu. falange'ı daha çoğulcu bir grup haline getirirken, franco partiyi kullananın hükümet olduğunu, bunun tersinin söz konusu olmadığını açıkça ortaya koydu. böylece rejimi kurumsallaşmış otoriter bir sistem haline geldi ve bu açıdan alman ve italyan modellerinin faşist parti devletlerinden ayrıldı.
iç savaş sırasında başkomutan olarak franco dikkatli ve sistematik bir liderdi. aceleci hamleler yapmadı ve kuvvetleri yavaş ama istikrarlı bir şekilde ilerlerken sadece birkaç geçici yenilgiye uğradı; kampanya sırasında kendisine yöneltilen tek büyük eleştiri stratejisinin sıklıkla hayal gücünden yoksun olduğuydu. bununla birlikte, ordusunun nispeten üstün askeri kalitesi ve yoğun alman ve italyan yardımının devam etmesi nedeniyle franco 1 nisan 1939'da tam ve koşulsuz bir zafer kazandı.
iç savaş büyük ölçüde, her iki tarafın da vahşetinin damgasını vurduğu kanlı bir yıpratma mücadelesi olmuştu. milliyetçi rejim tarafından gerçekleştirilen ve savaşın sona ermesinden sonraki ilk yıllarda da devam eden on binlerce infaz, franco'ya yönetiminin diğer tüm yönlerinden daha fazla kınama kazandırdı.
franco, iç savaş'tan sonra ispanya'nın ihtişamını geri getirme vizyonuna sahip olsa da, gerçekte hala kendi içinde bölünmüş ve uzun ve maliyetli bir savaş nedeniyle yoksullaşmış bitkin bir ülkenin lideriydi. hükümetinin istikrarı, sadece beş ay sonra ikinci dünya savaşı'nın patlak vermesiyle daha da istikrarsız hale geldi. mihver güçlerinin "yeni düzen "ine duyduğu sempatiye rağmen franco ilk başta ispanya'nın savaşta tarafsız olduğunu ilan etti. haziran 1940'ta fransa'nın düşmesinden sonra alman lider hitler'e yaklaştığında politikası değişti; franco, kapsamlı alman askeri ve ekonomik yardımı ve fransa'nın kuzeybatı afrika'daki topraklarının çoğunun ispanya'ya bırakılması karşılığında ispanya'yı almanya'nın yanında savaşa sokmaya istekli olduğunu belirtti.
hitler bu bedeli karşılayamadı ya da karşılamak istemedi ve ekim 1940'ta fransa'nın hendaye kentinde franco ile görüştükten sonra hitler, bir daha böyle bir pazarlığa girmektense "üç ya da dört dişini çektirmeyi tercih edeceğini" söyledi. franco hükümeti bundan sonra mihver güçlerine nispeten sempati duymaya devam ederken, onlara doğrudan diplomatik ve askeri taahhütte bulunmaktan özenle kaçındı. ispanya'nın 1943'te tam tarafsızlık durumuna dönmesi, yükselen müttefiklerden olumlu muamele görmek için çok geç oldu. yine de franco'nun soğuk gerçekçiliği ve dikkatli zamanlamasıyla dikkat çeken savaş diplomasisi, rejiminin mihver güçleriyle birlikte yok olmasını engellemişti.
franco rejiminin en zor dönemi, hükümetinin yeni kurulan birleşmiş milletler tarafından dışlandığı ikinci dünya savaşı sonrasında başladı. düşman yabancı kamuoyu tarafından "hayatta kalan son faşist diktatör" olarak etiketlendi ve bir süre için batılı devlet başkanları arasında en nefret edileni olarak göründü; ancak ülkesinde ona karşı olanlar kadar onu destekleyenler de vardı. dışlanma dönemi, soğuk savaş'ın zirvesinde sovyet dünyası ile batı arasındaki ilişkilerin kötüleşmesiyle nihayet sona erdi. franco artık dünyanın önde gelen antikomünist devlet adamlarından biri olarak görülebilirdi ve diğer ülkelerle ilişkileri 1948'de düzenlenmeye başladı. uluslararası rehabilitasyonu 1953'te ispanya'nın abd ile 10 yıllık bir askeri yardım anlaşması imzalamasıyla daha da ilerledi ve bu anlaşma daha sonra daha sınırlı bir biçimde yenilendi.
franco'nun iç politikaları 1950'ler ve 60'lar boyunca biraz daha liberal hale geldi ve rejiminin sürekliliği, yaratıcı evrim kapasitesiyle birlikte, bazı eleştirmenlerinden en azından sınırlı ölçüde saygı görmesini sağladı. franco, hükümetin yükünü özellikle ağır bulmadığını ve aslında yönetimine mutlak bir özgüven ve eleştirilere karşı göreceli bir kayıtsızlığın damgasını vurduğunu söyledi.
rejiminin ayakta kalması için destekleri gerekli olan ılımlı liberallerden aşırı gericilere kadar farklı unsurların psikolojisini ölçme konusunda belirgin bir siyasi yetenek sergiledi. bu unsurlar arasında dikkatli bir denge kurdu ve politikanın yürütülmesini büyük ölçüde atadığı kişilere bırakarak kendisini sıradan siyasi çatışma fırtınasının üzerinde bir hakem olarak konumlandırdı.
önemli ölçüde, politikanın başarısız ya da popüler olmayan yönleri için suçlama franco'dan ziyade tek tek bakanlara düşme eğilimindeydi. falange devlet partisi 1940'ların başlarında küçültüldü, daha sonraki yıllarda sadece "hareket" olarak tanındı ve orijinal yarı-faşist kimliğinin çoğunu kaybetti.
sağcı otoriter rejimlerin çoğu yöneticisinin aksine franco, 1947'de ispanyol devletini bir monarşi haline getiren ve franco'nun yetkilerini bir tür ömür boyu naip olarak onaylayan resmi bir referandum yoluyla ölümünden sonra hükümetinin devamlılığını sağladı.
1967'de parlamentodaki küçük bir azınlık için doğrudan seçimler başlattı ve 1969'da ispanya tahtına aday olan kişinin en büyük oğlu olan 32 yaşındaki prens juan carlos'u ölümünün ardından resmi halefi olarak atadı. franco 1973 yılında başbakanlık görevinden istifa etti ancak devlet başkanlığı, silahlı kuvvetler başkomutanlığı ve "hareket" başkanlığı görevlerini sürdürdü.
almanac ve ingilizce wiki sayfalarından, linklenmiş sayfalardan ve history.com sayfasından derlenmiştir.