Engel Olamadığımız ve Bir Süre Sonra İnsanı Duygusuzlaştıran Şeyler

zaman.

insan çocukluğundan uzaklaştıkça, hayat kavgasının içerisine girdikçe, yakınları, büyükleri birer birer dünyayı terk etmeye başlayınca duygusuzlaşmaya başlıyor. özlemle yad edilen şeyler, eski dostlar, hatıralar aynı tadı vermiyor.

nerede o eski bayramlar diyorlar ya... bayramlarda bir sıkıntı yok, biz duygusuzlaşıyoruz işte.

* insanların iç yüzünü görebilmek (bkz: yüz okumak)
* beğenilmemek, sevilmemek, özetle bir hayat boyu karşılıklı aşka hiç denk gelmemek
* yukarıdaki maddenin sonucu olarak evlenmemek ve çocuk sahibi olmamak
* yukardaki maddenin sonucu olarak yalnız kalmış veya kalacak olmak
* sık sık taşınmak vb. nedenlerle onlarca yıllık geçmişe dayanan, sağlam, kalıcı ve adeta yapışık arkadaşlıklar, dostluklar yaşamamış olmak.
* korunup kollanmamak
* bencil insanlarla çevrili olmak
* bazı meslekler
* çok çalışıp karşılığını alamamak ve az çalışıp hatta hiç çalışmayıp şansı yaver gidenleri görmekten bıkmak

(bkz: kandırılmak)

insanlara ilgili yakin davrandıkça, bencil umarsız davranmaları.

sanırsam insanlar iyi niyetli düşünceli veya saf olmayı bir güçsüzlük göstergesi olarak görüyo. o yüzden kötüye (kişiden kişiye değişir bu algı) gizemliye ilgi duyuyor.

ve durum böyle gittikçe sende duygularını kaybediyorsun, onlar gibi oluyorsun. uyum sağlıyorsun.

keşke herkes gerçek duygularını yansıtsa maskelerini atsa.

duygularının istismar edilmesi.

acı.

öldürmeyen aci duygusuzlastiriyor bebeyimler.

insanları yakından tanımak. ne zaman birini yakından tanımaya başlasam biraz daha duygusuz biraz daha güvensiz oluyorum.

rekabete dayali yapilan her turlu is.

avukatlık yapmak bunlardan biridir mesela. insana olan inancınız sarsılıyor çünkü.

insanları kırmamaya özen gösterdiğinizde sizi paramparça etmeleri. belli bir zamandan sonra sizde duygusuzlaşıyorsunuz artık.

içinizde ki çocuğu öldürmeniz.

izin vermeyin hiç kimseye ve hiç bir şeye. ama en başta kendinize. kolayınıza, işinize gelmesin. gerekiyorsa, dalaşın kendinizle.